Hallo,

Sinds twee jaar zijn mijn ouders gescheiden. Het is een vechtscheiding geworden. Waarbij mijn vader de scheiding niet heeft willen accepteren. Mijn vader wilde niet doorkrijgen dat, door de strijd die hij voerde, ik eraan kapot ging. Die persoon wist altijd precies wat ‘goed voor mij was’. Mijn vader wilde niet luisteren naar wat ik het liefste wilde, maar wat voor hem het beste was. Als hij zijn zin niet kreeg dan dreigde hij met allemaal ‘stappen’ die hij zou ondernemen tegen mijn moeder. Dit terwijl het bijna nooit aan haar lag. Hij zocht iemand om zich op af te reageren en mijn moeder was de zondebok. Mede, omdat zij alles opzij zette voor mij als ik wat nodig had. Mijn vader had alleen maar tijd voor zijn hobby en keek alleen maar mij om als hij daar tijd voor had. Hij begreep ook nooit waarom ik dingen deed. Hij had het idee dat ik me tegen hem keerde. Dit ten onrechte. Hij wilde mij niet begrijpen en mijn keuzes niet accepteren. Als ik hier iets over zei tegen hem dan was het allemaal mijn fout of die van mijn moeder. Het lag nooit aan hem. Ik had hier zoveel last van dat ik op mijn achttiende heb besloten het contact te verbreken, zodat er een last van mijn schouders af zou vallen en ik verder kon met mijn leven.

Het advies wat ik ouders wil geven die uit elkaar gaan is: Luister naar je kind(eren). Neem de tijd voor ze en denk niet het zelf allemaal beter te weten. Dat is niet goed voor de kinderen. Zij hebben al genoeg moeite met de scheiding. Laat staan dat die dan ook nog eens over de ruggen van de kinderen gespeeld gaat worden om er zelf als ouder beter van te worden. Je hebt in het verleden voor je kind(eren) gekozen. Wees dan ook na de scheiding de ouder die zij stuk voor stuk verdienen. Je eigen kinderen moeten boven je eigen belang staan. Wees er in zo’n moeilijke tijd voor ze, want ze hebben je nodig!