Mijn vader is een indiaan

Villa Pinedo
15 apr 2014

Heerlijk hè? De lente is begonnen en we kunnen weer lekker buiten zitten. De vogels verzamelen takjes, twijgjes en blaadjes voor hun nesten. De bomen en planten kleuren weer groen. Een parfum van een knalroze bloesemboom vliegt voorbij mijn neus. Hmmm. Het is weer zo’n dag. Zo’n dag dat ik de autodeur hoor dichtvallen en een moment later staat er een donkere man met een lange paardenstaart in de tuin. Mijn vader. Ik vlieg hem in de armen en hij zegt in gebrekkig Nederlands: ‘Wat ben je groot geworden, Sari.’ Of zoiets. Ik weet het eigenlijk niet. Niet meer. Het is al meer dan 4 jaar geleden dat ik zo’n dag heb meegemaakt. Een spannende dag. En ik heb het eigenlijk totaal niet gemist. Het was altijd zo ongemakkelijk en vreemd. En toch zat mijn buik vol met blijdschap en vreugde.

Nu is het al 4 jaar geleden. Mijn vader zegt dat het komt omdat zijn nieuwe vrouw het niet wil. Ze haat mij. Ze wil niets weten van papa’s verleden en al helemaal niks van mijn moeder. Ik weet niet of dít de waarheid is, of dat mijn vader gewoon bang is om ons weer te zien.

Hij woont in Italië, mijn vader. En hij is een indiaan geboren in Ecuador. Dat verhaal moet ik zeker iedere week één keer vertellen. Mensen vinden het erg indrukwekkend om zo iets te horen. Dat maken ze nooit mee! Een keer iets anders dan normaal!

Als ik het geld en het lef had om naar mijn vader toe te gaan, zou ik dat zeker doen. Maar dat heb ik niet. En… Ik weet ook niet of ik dat wel wil.

Binnenkort komt hij hier heen. Ik vind het best eng. Wat moet ik zeggen? Wat moet ik vragen? Moet ik huilen? Moet ik lachen? Of gewoon alles tegelijk? Ik weet het echt niet. Het enige wat ik zeker weet is dat ik zielsveel van hem houd en dat ik blij ben om hem eindelijk weer te zien. En dat gevoel blijft voor altijd.

Saar (18)