Dag lieve adviseurs,

Als gescheiden moeder schakel ik jullie hulp in. Fijn dat jullie me willen helpen of in ieder geval even naar mijn vraag willen luisteren. Ik maak me zorgen om mijn dochter. Vier en een half jaar geleden zijn wij gescheiden. In alle redelijkheid, het contact tussen ons is goed. Wij praten niet negatief over elkaar, maken goede afspraken, respecteren elkaar, maken geen ruzie. Ook nooit gedaan. Op papier klinkt dat goed, in de praktijk is dat soms best slikken maar ik geloof wel dat we het redelijk goed doen.
Mijn dochter, van elf, lijkt echter steeds bozer te worden. Ik sluit niet uit dat de pubertijd mee speelt. Het kan ook zijn dat er iets anders is. Haar vader is vorige week getrouwd, met een vrouw waarvan zij zegt dat zij haar niet aardig vindt. Voor de bruiloft heeft zij lang last van heel veel buikpijn gehad. Nu lijkt dat wat beter te gaan. Maar onderhuids voel ik dat er wat broeit. En ik voel dat ik haar niet kan bereiken. Zij uit haar boosheid naar haar broertje en reageert op hem af. Naar mij toe is zij lief als we alleen zijn maar juist in het samenzijn met ons drie, is zij snel geïrriteerd en het lijkt of zij overal een wedstrijd van maakt. Zou het kunnen dat zij twijfelt aan mijn liefde voor haar, dat zij bang is dat ik meer van haar broertje hou dan van haar? Of is dit gewoon pre pubertijd?
Mijn belangrijkste vraag aan jullie; hoe kan ik haar (weer) bereiken, welke woorden gebruik ik zodat zij weet dat ik er voor haar ben? Het voelt alsof ze telkens weer een grens van me verlangd; herkennen jullie dat?

Wat kan deze moeder het beste voor haar dochter doen?

Veel dank voor jullie moeite en antwoord! Liefs, Patries