Leeg

Daar was hij dan. Mijn vader. Na hem zo’n vier jaar niet meer gezien te hebben, kwam hij dan eindelijk. Mijn moeder was al chagrijnig vanaf het moment dat ze hoorde dat hij kwam. Ik trok me daar niks van aan. Hij was hier! In Nederland! Mijn vader! En hij kwam echt naar mij toe! Naar MIJ!

Toen ik hem in de verte aan zag komen slenteren, kreeg ik meteen een brok in m’n keel. Toch voelde ik me rustig en nuchter.

Voordat ik het wist stond hij in de tuin. Eerst was er blijdschap en een soort onbegrip. Ik zag zijn gezicht. Hij was het echt. Vooral zijn enorme aardappelneus viel op. De tranen begonnen te rollen en ik drukte mijn vader dicht tegen me aan. Zijn rug was nat van het zweet, maar mijn vader rook naar zeep en schone was. Ik voelde me zo opgelucht en kalm in zijn armen. Ik dacht: dit is mijn vader. Niemand anders kan ooit zijn plaats innemen. Wat er ook gebeurt. De leegte zal altijd blijven, maar de liefde tussen mij en mijn vader is veel belangrijker dan die leegte.

Saar (18)