De allerbeste vader
Sommige mensen geloven me niet of nauwelijks wanneer ik zeg dat ik sinds de scheiding een betere band met mijn vader heb dan daarvoor. Dat neem ik ze ook niet kwalijk hoor, want het klinkt natuurlijk een beetje raar. Je ouders die gaan scheiden.. Oh man, dat is vreselijk. En wat duurde het lang voordat ik mezelf terugvond. Voordat ik leerde om het écht te accepteren.
Maar het is echt waar. Sinds de scheiding voel ik een sterkere band met hem. Niet tijdens de scheiding, want toen wilde ik hem een paar maanden niet eens zien. Maar wel in de periode erna. Laten we zeggen: een jaar na de scheiding. Dat gevoel werd nog maar eens versterkt op Koningsdag. In mijn ogen misschien wel de mooiste dag van het jaar.
Ik vierde, zoals ieder jaar, Koningsdag met mijn beste vrienden én met mijn vader en zijn vriendin. Mijn moeder vindt het juist heerlijk om uit de drukte te blijven en op pad te gaan met haar vriend, dus haar zie ik niet zoveel op die dag. Maar mijn vader en zijn vriendin zijn echte Bourgondiërs die altijd even vanuit Amersfoort naar Ermelo komen om het feestje met mij en m’n maatjes mee te vieren. Tussendoor ook met mijn 18-jarige broertje, die verder met zijn eigen vriendengroep lekker van hot naar her vliegt.
Op Koningsdag vloeit het goudgele nat rijkelijk. Nu kan ik het gemakkelijk zo omschrijven, maar op de dag zelf is het gewoon ‘lekker bier drinken’. En dat deden we. Lekker overdreven dansen of meeblèren op een Nederlandstalig nummer dat je normaal gesproken zelf nooit draait, maar kom op, het is Koningsdag, de grootste feestdag in het jaar. Je voelt je vrij, zo in het zonnetje, met een drankje in de hand en dierbaren om je heen. Je voelt je schaamteloos. Daar zijn we immers het Oranje-volk voor.
Naarmate de dag vorderde genoot ik meer en meer. Ik liep telkens van mijn vrienden, vage kennissen en vrienden van vrienden van vrienden naar mijn pa en zijn vriendin, en weer terug. En ik genoot van ieder moment. Maar weet je wie er nóg meer genoot? Mijn vader. Dat zag ik aan zijn ogen – niet rood van de drank, maar rood van de emotie. Heel even. Nog geen minuut geleden schreeuwde hij lekker mee met een nummertje van Hazes, nu was hij stil. En hij lachte. Naar mij.
Ik kreeg overal kippenvel, lachte breeduit terug naar mijn vader en werd doodstil nadat zijn lieve vriendin het volgende in mijn oor fluisterde: ‘Hij is zo enorm gek op jou en je broertje, Yannick. Weet je wat het enige was dat hem nog op de been hield toen hij zo zwaar depressief was? Dat waren jullie.’
Misschien niet de beste echtgenoot, maar wel de allerbeste vader.
Yannick (22)