Een paar weken geleden hebben wij onze kinderen (12 en 10) verteld dat mijn man en ik uit elkaar gaan. We hebben daarbij ook eerlijk verteld dat het de keuze van hem was. (Was dat een slechte keuze? We hebben slimme, oplettende kinderen (HB) en waren bang dat ze daar anders per ongeluk achter zouden komen. We vinden eerlijkheid belangrijk en wilde niet in een situatie terecht komen waarin we iets steeds moeten verbergen.)
Aan mijn zoon van 10 merk ik bijna niks, maar mijn dochter van 12 is ontzettend boos op haar vader. Ze wil eigenlijk niet bij hem zijn. Hij en ik kunnen nog goed met elkaar overweg en we hebben geen moeite om positief over elkaar te praten, maar mijn dochter kan er op dit moment niet anders naar kijken. Hij is stom en het komt nooit meer goed. Het is zwaar om al die boosheid op te vangen, maar het is nog moeilijker om haar op wisselmomenten over te dragen aan haar vader. (Al heeft ze als ik eenmaal weg ben ook af en toe (semi)positieve momenten met hem.)
Ik wil heel graag dat zij hun band weer kunnen herstellen en ik snap dat dat tijd kost, maar waar doe ik nu, op dit moment goed aan? Aan de ene kant ben ik bang dat als ik toegeef en haar alleen bij mij laat zijn dat het daardoor alleen maar moeilijker zal zijn om weer met hem te verbinden en aan de andere kant ben ik bang dat als ik vast hou aan de 50/50 verdeling dat ik haar dan te weinig veiligheid geef.
Waar doe ik goed aan? Kunnen wij dit zelf beslissen of is hier professionele hulp bij nodig?