Terug bij af
Het kostte me twee seconden voordat ik begreep wat er aan de hand was. Ik fietste op vrijdagavond met mijn zusje naar m’n vader. Mijn moeder bracht onze spullen met de auto. Vanzelfsprekend was zij eerder bij mijn vader dan wij. Ik reed mijn fiets de tuin in en zag meteen dat er iets aan de hand was: na 4 jaar gescheiden te zijn hebben mijn ouders weer ruzie. Ik besloot om niet naar binnen te gaan maar met mijn zusje een rondje te lopen. We zijn uiteindelijk in de voortuin gaan zitten en hebben gewacht tot mijn ouders klaar waren met ruziën. Dat duurde niet lang (gelukkig). Ik zei mijn moeder gedag en ze vertelde mij dat ze het voor ons opnam en dat mijn vader wel zou vertellen waarom. Na het hele weekend tevergeefs te hebben gewacht op een “waarom”, werd alles dinsdagavond eindelijk duidelijk.
Mijn vader en stiefmoeder gaan samenwonen en hebben het huis verbouwd. Super leuk allemaal, maar ik heb wel wat dingen moeten opofferen, zoals de helft van m’n kamer. Daar kan ik wel mee leven, want ik vind het leuk dat ze gaan samenwonen. Maar er bleek ook een probleem: de kat. Al 8 jaar hebben we een kat die af en toe aan de stoelen krabt. Ook aan de nieuwe meubels. Dus had mijn vader besloten dat de kat weg moest, naar mijn moeder of een vriend van mijn vader. Het eerste bleek geen mogelijkheid en het tweede schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Mijn vader besloot de kat te heropvoeden. Tot mijn blijdschap ging dit allemaal heel goed. Tot er na een week geen aandacht meer aan besteed werd.
Dus afgelopen dinsdag kreeg ik het slechte nieuws te horen: zonder te overleggen met mij en mijn zusje heeft mijn vader besloten de kat weg te geven. Mijn zusje en ik zijn er allebei kapot van. Ik heb de hele dag bijna niets gezegd en mij teruggetrokken op mijn kamer. Ik vroeg me af waarom ik er zo kapot van ben en kwam tot een conclusie: De kat is het laatste wat er nog over is van voor de scheiding. Het huis is totaal veranderd en de personen die erin wonen ook (mijn vader, stiefmoeder, zusje, stiefbroer- en zusje). Behalve de kat dus. En blijkbaar hecht ik hier toch veel waarde aan.
Inmiddels zijn we dus weer terug bij af: ruziënde ouders en twee kinderen die geen idee hebben wat ze met de situatie aanmoeten. Je zou bijna denken dat al het drama van de afgelopen 4 jaar voor niets is geweest.
Heb jij nog iets van voor de scheiding? Hecht je daar veel waarde aan of juist niet? Laat het weten in de comments.
Robin (16)