Alleen en onbegrepen

Hoe harder ik schreeuwde dat ik hem nooit meer wilde zien, hoe meer ik besefte dat ik hem eigenlijk verschrikkelijk miste. Ik was boos en verdrietig omdat ik nooit echt mijn gevoelens uitte en het werd alleen maar erger. Ik werd ziek; ik kreeg een burn-out, zoals mijn psycholoog het noemde en dat op mijn dertiende…

Toen ik na een tijdje weer hersteld was, realiseerde ik me dat ik helemaal niet boos wilde zijn. Ik wilde een normaal contact met mijn vader en ik zou er alles aan gaan doen. Ik schreef brieven en stuurde gedichten, maar nooit gaf hij aan mijn gevoelens te begrijpen. Nu, nu ik vijftien jaar oud ben, stuur ik hem nog regelmatig brieven en gedichten, maar nog geeft hij niet aan dat hij begrijpt hoe ik me voel.

Ik weet nu weer waarom ik ooit boos werd, ik voelde me onbegrepen en in de steek gelaten. Ik zal brieven en gedichten aan hem blijven schrijven, totdat hij me begrijpt, al zal dat nooit gebeuren. Nog steeds voel ik woede, maar ik heb ermee leren omgaan.

Voor alle kinderen die zich onbegrepen of in de steek gelaten voelen: blijf vooral praten, anders ga je deze gevoelens omzetten in woede, die je op een gegeven moment niet meer aankan.

En aan alle vaders en moeders die geen goed lopend contact hebben met hun kinderen: probeer hun gevoelens te begrijpen. Praat erover, schrijf erover en laat vooral merken dat je je best doet hun gevoelens te begrijpen, maar laat het contact niet stilvallen, want juist dit is waar de meeste kinderen kapot aan gaan.

In gevoelens heb je geen gelijk, je kan ze niet goed of fout vinden, je kan ze alleen maar begrijpen of niet begrijpen…

Joëlle (15)