Vaderdag

Ik zat in groep zeven en onze leraar vroeg of we allemaal een foto van onze vader mee konden nemen. We zouden de foto natekenen en om de tekening een lijstje knutselen, het was immers bijna vaderdag. Iedereen was enthousiast, behalve ik. Ik was in paniek, want ik had weinig en slecht contact met mijn vader. Verdiende hij wel een cadeautje voor vaderdag? Ik besloot in plaats van mijn vader een oom na te tekenen.
Een week later begonnen we aan dit  project en al snel vroegen mijn vriendjes en vriendinnetjes waarom het niet mijn vader was die ik tekende…  pijnlijk! Ook in de kring enige tijd later, toen iedereen vertelde over hun belevenissen op vaderdag, voelde ik me alleen.
Nu, vijf jaar later, zijn zowel het contact met mijn vader, als mijn ervaringen met vaderdag niet verbeterd. Vandaag word ik herinnerd aan het moeizame contact met mijn vader, vandaag realiseer ik me meer dan normaal dat ik hem vreselijk mis en dat ik ondanks alles van hem hou.
Ik denk dat ik hem juist vandaag zo mis, omdat het contrast met vroeger zo groot is. Vroeger knutselde ik voor hem, las ik gedichtjes voor en maakte ik een ontbijt klaar. Vandaag is geen van allen erbij.
In deze vijf jaar heb ik hem geen keer een fijne vaderdag gewenst. Ik hoop dat dit ook hem herinnert aan ons moeizame contact en dat hij zo’n gezellige, ouderwetse vaderdag terugwil.
Hopelijk zijn jullie belevenissen op vaderdag beter en hopelijk is het contact met mijn vader volgend jaar verbeterd, zodat ik hem dan wel een fijne vaderdag kan wensen.
Fijne vaderdag!

Joëlle (15)