Wij zijn onbreekbaar

Laatst werd ik plotseling aangesproken door een voor mij onbekende jongen op Facebook. Hij was ouder dan ik, ouder dan 22, en dus eigenlijk een volwassen man, maar net zoals ik wel een kind van gescheiden ouders. Hij begon met complimenten voor mijn verhaaltjes, en dat hij er altijd wel wat aan heeft. Altijd tof om te horen zoiets!

Maar hij ging al snel verder en begon te praten over de scheiding van zijn ouders. Het had enorm veel effect op hem, hij had er veel moeite mee. Tja, begrijpelijk, wie niet? De jongen vroeg me hoe ik er nou mee omga. Hoe ik hulp heb gezocht en van wie. Ik vertelde hem eerlijk dat ik naar de psycholoog ben gegaan, nadat ik merkte dat zelfs mijn vrienden en mijn ouders niet ‘de oude ik’ naar boven konden halen.

Acht keer ging ik naar de psychologe. Elke maandag van de week. Na acht keer voelde ik me vrijer, ‘losser’. Het voelde als een opluchting en ik was trots op mezelf. Het voelde goed om het eens aan iemand te vertellen die je helemaal niet kent, iemand die er eigenlijk niets mee te maken heeft en toch belangstelling toont. Iemand die gewoon ff wil luisteren naar mijn verhaal, zonder mening of vooroordelen. En dat heeft geholpen. Precies om de redenen die ik hierboven al noemde. Maar ik ben me ook gaan realiseren dat je ZELF de belangrijkste persoon bent in je leven en dat je nooit mag vergeten dat je ZELF de sterkste bent op de momenten dat het moet.

Weet je waarom? Omdat ik vorig jaar rond deze tijd ineens ging roken als een ketter en mezelf dronken voerde in de kroeg om vervolgens te snel weer ruzie te krijgen, terwijl ik nu bijna ga afstuderen, een fantastische vriendin heb en weer plezier heb in het leven. Hulp zoeken is belangrijk en ik raad het iedereen aan die het gewoon niet meer weet, maar je mag nooit vergeten dat je ZELF alles aankan. Wij, jongeren met gescheiden ouders, zijn onbreekbaar. En dat gaan we merken in de toekomst;-)

Yannick (22)
@yannicklgd