Beste kinderen,

Ik heb een vraagje waar ik al een tijdje mee zit. Afgelopen december zijn mijn man en ik uit elkaar gegaan. Wij hebben samen twee dochters, een van 3.5 en een van 7.5 jaar, twee hele lieve meiden. In het begin was het uiteraard lastig om de nieuwe omgang met mijn ex-man vorm te laten krijgen. Maar het gaat goed. We maken geen ruzie met elkaar, de gesprekken met betrekking tot de scheiding worden gevoerd bij de mediator en niet thuis of in aanwezigheid van de kinderen. De meisjes zijn ieder weekend bij hun vader en op woensdagavond komt hij bij ons eten. Nu hebben we nog geen eigen huisje, de vader en ik wisselen in ons oude huis en de meisjes blijven daar dus gewoon zitten. Waarschijnlijk heb ik op korte termijn wel zicht op een andere woning.

Mijn dochters lijken geen probleem te hebben met de nieuwe situatie. Soms wel een traan en natuurlijk missen ze papa als hij niet bij ons is en mama als ik weg ben. Ik vraag ,vooral de oudste dochter, wel hoe ze zich voelt, of ze papa mist en als dat zo is praten we daar even over. Geef ik aan dat dat mag en dat ze altijd mag bellen met papa als ze dat graag wil. Maar verder geeft ze aan dat het goed gaat, ze niet verdrietig of boos is en dat ze zich goed voelt, ook als ze bij papa is. Ik merk ook geen enkel verschil in haar gedrag met voor de scheiding, behalve dan de opluchting dat er geen ruzies meer zijn.
Maar voelt ze zich nu ook echt zo, moet ik me zorgen maken om haar (en haar zusje), zijn er gesprekken die ik met ze moet voeren, of moet ik ze zelf aan laten geven als er iets is. Ik vind dit zo moeilijk, je hoort alleen maar kinderen die heel veel last hebben van de scheiding of juist gedrag vertonen dat ze heel lief gaan doen enz. Ik merk gewoon geen enkel verschil, soms zijn ze boos, soms luisteren ze niet, soms zijn ze verdrietig. Net zoals ieder ander kind van 3 of 7.

Wellicht hebben jullie wat tips voor mij. Zodat ik de meisjes kan helpen daar waar nodig of kan ingrijpen als er toch echt iets aan de hand blijkt te zijn.

Groetjes Anouck