Hoe bescherm ik mijn kinderen en mijn gezin tegen verdere beschadiging?

Mijn dochter van 12 is uit mijn eerste huwelijk en met mijn huidige partner heb ik een dochter van 9 jaar. Sinds dat ze 3 maanden was tot vorig jaar januari leefde mijn oudste in co-ouderschap (week om week). Vader wilde geen enkel contact waardoor co niet meer mogelijk was en een zware last werd voor iedereen. Na een jarenlange weg met veel psychische beschadiging van mijn oudste dochter heeft zij (toen 10 jaar) uitgesproken dat ze bij haar vader wil wonen. Puur uit angst. Ondanks dat de rechter en de Raad van Kinderbescherming de zorg uitsprak dat wanneer ze bij vader hoofdverblijf zou krijgen ze de band met mij, mijn gezin en familie zou verliezen, is ze toch aan vader toegewezen. Een OTS werd uitgesproken om dat te bewaken en om het contact tussen ouders te herstellen maar werd na een jaar afgesloten ondanks dat vader geen enkele stap had gezet om het contact met mij te verbeteren. Sterker nog tot op de dag van vandaag is er geen enkel contact, vragen via mail worden niet beantwoord en informatie wordt niet gedeeld. Alles wat jeugzorg voorstelde om te doen werd door vader afgewezen. Het contact met mijn dochter werd slechter en ik heb een forse stap achteruit moeten doen om dit te behouden. Dit alles tot groot verdriet van mijn jongste dochter, want zij is voor haar gevoel haar zus ‘kwijt’.

Het gevolg: Met de oudste gaat het (ogenschijnlijk) goed maar met mijn jongste gaat het niet zo best. Zij mist haar zus enorm en voelt geregeld de afwijzing van haar zus. Ogenschijnlijk gaat het met de oudste goed schreef ik al want wanneer de werelden van mijn oudste bij elkaar komen weet zij zich geen raad. Gisteravond was zo een moment. Mijn huidige schoonouders en ex-schoonouders zijn buren. Gister was mijn dochter met vaders gezin bij hun oma op vistite en ik met mijn jongste dochter en partner bij mijn schoonouders. Ze is inmiddels bijna 4 weken bij vader ivm de vakantie en je snapt in al die tijd heb ik niets van haar gehoord, geen kaart ontvangen of maar een sms gekregen van vader over hoe het gaat met haar. Dus je begrijpt dat wanneer je je kind aan de andere kant van de schutting hoort spelen in de speeltuin dat je haar even wilt knuffelen/spreken omdat je haar mist. Vader en stiefmoeder waren binnen bij zijn moeder en ik hoor mijn kind met haar stiefbroertje naar buiten gaan. Vanuit het huis van oma kan je de speeltuin wel zien. Ze maant haar stiefbroertje om zachtjes te doen maar ik hoor haar toch. Dus roep ik mijn oudste om even te komen. In plaats van dat ze naar je toe rent omdat ze je ook gemist heeft wijst ze je regelrecht af en komt ze niet naar mij, haar jongere zusje, gezin en familie toe. En zegt ze tegen je; “mama ajb niet doen.” en rent bij haar oma naar binnen. Pure angst dat vader het ziet en zij in de problemen raakt zoals zo vaak is gebeurd. De jongste is doodsbang voor dit soort afwijzingen en terecht.

Wat te doen?
Met vader is niet te praten. Ik ga het wel aangeven per email (telefoon neemt hij niet op of smijt de hoorn erop) natuurlijk maar ik zal geen antwoord krijgen, hij is hoogstwaarschijnlijk autistisch (zoals bij zijn jongste dochter van 4 wel geconstateerd is). Hij is degene die mijn oudste in deze situatie kan helpen. Mijn dochter erop aanspreken? Ja maar tot op zekere hoogte want zij zit gevangen en heeft hier ook niet om gevraagd maar zij kan het wel veranderen maar is nog te klein voor deze grote mensen stap want dat betekend ingaan tegen je vader. Mijn jongste beschermen door het contact voorlopig te verbreken met de oudste? Nee, dat is schadelijk voor allebei mijn kinderen. Het is het beschermingsmechanisme van mijn oudste maar zeer beschadigend voor mij maar vooral voor mijn jongste dochter. Teruggaan naar de instanties? Ga ik wel proberen maar daar heb ik geen vertrouwen meer in gezien alle “hulp” die we al van de Raad en BJZ hebben gehad. Maar zoals ik dit bericht begon: Hoe bescherm ik mijn kinderen en mijn gezin tegen verdere beschadiging?