RJ (Ouder dan 50 jaar) in Vragen van ouders
Slecht nieuws, het gaat nooit over
Ik kijk naar de IKON en verbaas mij. Alsof het over gaat.
Ja, ik ben goed terechtgekomen na de twee drie scheidingen van mijn moeder.
Daar heeft de deskundige gelijk in. Dat kan best goed komen.
Communiceerden mijn ouders met elkaar? Ja, zelfs vrij goed, maar ook met perioden van verwijten.
Maar ik vrees dat ik geen goed nieuws heb voor mijn lotgenoeten.
Want, de ellende van een scheiding gaat nooit over. De eerste scheiding van mijn vader was in 1946. Hij hertrouwde en kreeg kinderen en stiefkinderen. De naweeën blijven. Ben je inmiddels ruim 65, heb je nog steeds diepgaande conflicten met halfbroers en -zussen over de begrafenis en de volgorde van de namen op de kaartjes. Jakkes.
Beste Laura, hartelijk dank voor je reactie en bewust benoemen dat het nooit over gaat. Het is me heel duidelijk dat de gevolgen zoals je bij slecht communiceren van ouders ook voor conflicten kan zorgen huidige en in komende generaties. Een ongeboren kind dat nog niet bestaat heeft het echt niet verdiend om van ruzies of communicatie conflicten tussen ouders zo al problemen te krijgen. Ze zullen net als iedereen normale kansen en leuke omgang met elkaar verdienen zonder dat er conflicten zijn en redenen om een normale omgang met elkaar, respectvol, eerlijk en oprecht en zoekend naar een normaal… Lees verder »
Beste RJ, Wat vervelend dat je na al die jaren nog steeds de naweeën van de scheiding voelt. Zeker als het gaat om conflicten over een begrafenis en de volgorde van namen op de kaarten. Dat is geen fijne gelegenheid om conflicten te hebben. Het is juist een periode waarin elkaar steunen zoveel kracht kan geven. Mijn ouders zijn inmiddels bijna 20 jaar geleden gescheiden en ze hebben altijd een hele goede relatie met elkaar gehad. Ik heb nooit het gevoel gehad de ‘dupe’ te zijn van de scheiding en heb er eerlijk gezegd weinig moeite mee gehad. Het bracht… Lees verder »
Hoi Rj, Ik herken je verhaal. Mijn ouders zijn inmiddels ruim 14 jaar gescheiden, wonen in dezelfde stad maar kunnen elkaar niet luchten of zien. Ze negeren elkaar volkomen. Blijft toch raar als je met je moeder door de stad loopt en niet fatsoenlijk een gesprek aan kan gaan met je vader als je die ’toevallig’ tegenkomt. Inderdaad, de littekens blijven. Het vormt je, het maakt je tot wie je bent en weegt mee in je latere beslissingen. Toch denk ik dat een andere aanpak, waarbij de kinderen minder worden geschaad maar meer worden gehoord wel degelijk een positiever effect… Lees verder »