Anoniem (30 jaar) in Vragen van ouders
Volwassen maar nog steeds verdriet.
Gister kwam ik toevallig een blad tegen met jullie website en aangezien ik weer een vervelende dag achter de rug had, besloot ik meteen te kijken wat erop stond. Moet zeggen dat ik enorm opgelucht ben dat er ook anderen zijn die nog steeds moeite hebben met de scheiding van hun ouders. Vind het erg fijn dat een ieder zijn/haar verhaal kan doen en ik niet de enige ben die dit meemaakt.
Ik ben 30 jaar, getrouwd en moeder van 2 kinderen. Mijn ouders zijn al een poosje uitelkaar en nu is de scheiding rond. Vanaf het begin heb ik er enorm veel moeite mee gehad. Hoewel ik een volwassen vrouw ben, gaat er geen dag voorbij dat het verdriet niet aanwezig is. Misschien wel dom, maar we waren zo’n hecht gezin en dat mis ik enorm…ook al ben ik al volwassen vrouw. Ik heb er gewoon enorm moeite mee het te accepteren. Wanneer wordt het verdriet nou minder?
Ook ik ben een kind van gescheiden ouders en herken me heel erg in je stukje. Mis m’n veilige thuishaven. Ook ik woonde niet meer thuis toen m’n moeder vertrok. Thuis waren eigenlijk nooit ruzies of woordenwisselingen. En als ik terug kijk op m’n jeugd heb ik de beste en veiligste jeugd gehad die ik me kon wensen. Het gekke is alleen dat het plots zo anders was. Een week voordat m’n ouders uit elkaar gingen vierde ik m’n verjaardag en ben ik nog met hen naar die bioscoop gegaan. Hoe kon ik niks merken? Dat mijn moeder soms wat… Lees verder »
Dag Meisje, Ik herken heel erg wat je schrijft. Mijn ouders zijn ook uit elkaar gegaan toen ik al het huis uit was. Het is nu 4 jaar geleden maar ik heb er nog steeds verdriet van. Het was bij ons vroeger meestal fijn, geborgen. Er waren ook wel tijden dat er veel spanning en ruzie was, en ik kan goed begrijpen dat ze daarom uiteindelijk uit elkaar zijn gegaan. Maar ik mis die geborgenheid van vroeger, de plek om thuis te komen waar mensen je door en door kennen en waar je gemeenschappelijke tradities en grapjes en gewoontes hebt.… Lees verder »
Hallo Meisje van 30,
ik ben getroffen door je stukje. Ik ben juist bezig om voor de krant, NRC Handelsblad, een stuk te schrijven over het effect van scheiding op oudere kinderen, volwassen kinderen. Ik vermoed namelijk dat het verdriet er niet minder om is. Zou je daarover met mij willen praten? Kan je dan op dit forum reageren, of via twitter contact met mij opnemen? @elsjejorritsma
Dank, Elsje
Hallo Meisje,
Je verward nu twee dingen met elkaar. Volwassen zijn betekend niet dat je geen verdriet kan hebben. Zodra jij verdriet hebt, kan het geen domme reden hebben. Acceptatie is iets wat aan jou helemaal niet gevraagd wordt. Jij bent hun kind, maar zij moeten wel met elkaar door de deur kunnen. Je kan nu het beste je verdriet omzetten in actie, positieve daden. Ga dus leuke dingen doen met je eigen kinderen, ga een cursus volgen, of ren je spanning eruit. Verdriet gaat nooit vanzelf weg, JIJ moet aan de slag!
Volgens mij maakt het niet uit hoe oud je bent als je ouders gaan scheiden, het doet altijd pijn. Zeker als je je gezin als hecht hebt ervaren. Het wordt wel minder als je maar niet in je hoofd blijft hopen dat ze toch nog bij elkaar komen of als je maar niet de schuld bij jezelf zoekt. Heel veel sterkte!