Als mama van een dochter die te maken heeft met gescheiden ouders wil ik graag mijn verhaal delen.

Mijn dochter Sara was 11 maanden toen mijn toenmalige man en ik uit elkaar gingen.

Een vreselijke tijd…een tijd waarin mijn toenmalige man en ik lijnrecht tegen over elkaar stonden en elkaar eigenlijk rechtszaak na rechtszaak alleen maar verdrietiger maakten.

Ik was verdrietig maar ook heel dankbaar dat Sara zo klein was en het hele traject niet bewust heeft meegemaakt.

Ondanks mijn verdriet was het Sara die mij hielp de juiste keuzes te maken.

Wat er ook gebeurde ik mocht geen wrok tonen naar haar vader…de man waar ik ooit zo gelukkig mee was en waarmee ik dit prachtige meisje op de wereld heb gezet!

Ik liet mijn woede, angst en verslagenheid niet zien als hij haar kwam halen…en ik heb haar altijd met alle flair die ik uit mijn tenen moest halen mee te geven. Juist voor haar.
Zodra de deur zich sloot…stortte ik volledig in maar ik gunde mijn toenmalige man mijn tranen niet en Saar wilde ik haar liefde voor beide ouders laten zijn zoals dat altijd is geweest.

Mijn toenmalige man is een goede liefdevolle papa en mijn emoties mogen Sara nooit daarin beïnvloeden!

Dolblij als zij weer thuis kwam en ook op die momenten heb nooit gevraagd hoe het bij papa was…als ze tevreden is en blij dan weet ik dat het goed zit en dat is belangrijk…andersom geldt dat precies hetzelfde haar vader zal zich ook niet bemoeien met de opvoeding zoals die bij mij thuis is.

Het was moeilijk voor mij als mama van een dochter die nog geen jaar oud was haar te laten gaan en totaal geen invloed te hebben op de situatie bij haar familie aan haar vaders kant..
Maar keer op keer prentte ik mijzelf in…
Zij zijn een warm gezin waarin ik jaren lang een thuis vond…haar vader is lief voor Saar…dus ik moet het loslaten..ook ter zelfbescherming! Ik moest op de dagen dat zij er niet was het los kunnen laten zodat ik als mama kon opladen voor het moment dat ze weer terug kwam.

Wij zijn nu bijna 7 jaar verder, ik weet niet waar Sara is in de weekenden, ik ben nooit bij haar vader thuis geweest en ik heb zijn vrouw nooit ontmoet…dat vind ik jammer maar ik heb respect voor hun wensen.
Ik vraag niet aan Sara wat ze gedaan heeft, hoe haar kamer eruit ziet, of zij daar gelukkig is…omdat ik voel dat zij gelukkig is en geniet van de dagen met haar vader.

Sara vertelt daardoor uit zichzelf wat zij gedaan heeft maar ook vaak helemaal niets en het is fijn voor haar dat zij die vrijheid heeft te houden van twee verschillende gezinnen zonder dat er oordelen zijn.

De eerste jaren waren zwaar…want je moet je kindje veeeeel te jong loslaten…bij de oppas krijg je een verslag in een schriftje maar bij haar papa natuurlijk niet maar die zware jaren hebben mij zoveel gegeven nu.

Doordat we respect hebben en elkaar vrij laten in de opvoeding van Sara..kom je naar elkaar toe.
Zo ontvang ik van haar vader regelmatig foto’s als Sara bij hem is, staan wij als ouders samen aan het sportveld en kunnen we hartstikke goed door 1 deur…letterlijk want het blijft door alleen mijn deur maar dat is oké!
Hij heeft die keuze zo gemaakt en is dankbaar voor het feit dat ik niet eis te zien waar Sara verblijft als ze niet bij mij is en wie haar “lief” moeder is de weekenden die zij daar verblijft!

Sara weet dat het in ieder gezin anders is en kan zich bij iedereen daardoor makkelijk aanpassen.

Ik heb de hoop dat ik de vrouw van mijn toenmalige man nog eens ontmoet en dat er een klik is…waar ik vanuit ga omdat wij Alletwee voor de kleine Sara zorgen.

Maar als dat niet zo is…is dat ook oké omdat het niet om mij gaat maar om Sara.

Sara is inmiddels bijna 7 jaar, van de tijd dat wij gescheiden zijn weet zij niets…zij weet dat ze om het weekend en wanneer zij en haar vader willen zij elkaar altijd kunnen zien en bellen.

Ik ben inmiddels getrouwd en heb nog twee dochters gekregen..dankbaar ben ik met mijn huidige man die Sara als zijn eigen dochter beschouwd.

Toch weet ik dat Sara een rugzakje mee draagt. Zij zoekt nog altijd troost in het duimen, ze is extreem gevoelig, ze oogt kwetsbaar….en dat mag want die kwetsbaarheid geeft ons aan:

“Knuffel mij een beetje extra, verlaat mij niet, hou van mij”

En dat doen we ook…we kijken extra goed naar haar..zij moet stralen want ik wil later horen…

“Papa, mama….ondanks jullie verdrietige jaren kunnen wij samen naar jullie trouwfoto’s kijken als een prachtig boek en herinneringen ophalen en heb ik altijd het gevoel gehad dat jullie mij boven jullie verdriet hebben gezet….dat het zwaar was ook voor mij maar dat het bij het leven hoort..jullie kunnen daardoor als vrienden op mijn eigen bruiloft zijn…mij respecteren in mijn keuzes…en dat mijn keuzes komen uit mijn hart en niet uit de liefde die ik meer voor een ander voel want…
Ik hou van jullie allebei evenveel met de afstand als enige verschil”