Dit is nu een vraag van een ouder aan jongeren. Gezien de leefwereld van jongeren anders is dan die van mijn leeftijdsgenoten hoop ik dat de jongeren hier mij kunnen adviseren.

Het is bijna 4 jaar geleden dat de mama van onze nu net meerderjarige dochter mij verliet. Toen ik niet akkoord was met een door de mama voorgestelde regeling voor een onevenredige co-ouderschap en zelf een evenredige co-ouderschap voorstelde werd ik onmiddelijk voor de rechtbank gedaagd. Zodra ik niet akkoord was met het voorstel van mama nam onze dochter promt haar valies en vertrok. Ik heb onze dochter sindsdien niet meer kunnen spreken. Voor de rechtbank werd ik door het slijk getrokken waarbij mijn dochter zelfs een brief schreef naar de rechter toe om mij tot op het bot af te breken. Je moet weten dat onze dochter en ik 2 dikke vrienden waren en alles samen deden voor de scheiding. Ik probeer nu al bijna 4 jaar om terug contact te krijgen. Elke poging wordt door de mama en mijn dochter afgestraft. Op FB ben ik geblokt, ander e-mail, ander telefoon nummer. Als ik onze zoon afzet dan staan de geburen mij als bodygards op te wachten; als mijn zoon naar mij komt dan is die buurvrouw er telkens bij en is er geen mogelijkheid om een gesprek aan te knopen met de mama of de buurvrouw komt in actie. De buren zijn mama haar nieuwe buren en kennen mij niet eens. Ze kenden ons gezin niet eens voor de scheiding. De verzonden verjaardagskaartjes krijg ik terug met de tekst “ongewenst”. Op mijn laatste schrijven om onze dochter te feliciteren omdat ze verder zou studeren krijg ik een brief terug dat ze mij niet meer aanziet als vader, nooit geen contact meer wil en ik die wens moet respecteren. Ze zal mij nooit vergeven en ze kan ook nooit vergeten wat ik mama en haar heb aangedaan. Het liefje moest net na de scheiding ook al naar de politie toen hij mij vertelde dat mijn dochter een brief schreef naar de rechtbank in opdracht van de mama. De relatie werd verbroken en mama en onze dochter dienden een klacht in tegen het liefje om andere redenen. De volledige familie aan mijn zijde, neefjes, nichtjes, tante’s, nonkels, grootmoeder, vroegere vrienden,… werden allen verstoten. Volgens mijn dochter en de buren van de mama moet ik respect verdienen. Hoe kan ik dit respect verdienen als er geen mogelijkheid is tot communicatie? Moet ik als ouder wel nog respect verdienen, ik heb mij ingezet voor het gezin en kinderen tot de scheiding, verdiend dat dan geen respect meer?
Mijn vraag is, wat kan ik nog doen om mijn dochter te bereiken, ik kreeg nooit meer de kans om haar te spreken. Na een telefoontje van de mama vertrok ze en dat was dat het laatste dat ik nog van haar zag.

Ik leef al bijna 4 jaar in een hel van rechtzaken tegen mij waarbij het enkel om geld draait en waarbij ik mijn dochter enorm mis. Ze mogen mij alles verwijten ook al is het gelogen, dat kan ik verwerken. Maar de leegte die mijn dochter achterliet maakte van mij een gebroken vader. Ik heb in die 4 jaar geen enkele normale nachtrust meer gehad. Ik loop elke dag aan mijn dochter te denken. Zit elke dag uren tot een stuk in de nacht voor mijn pc om alles over ouderverstoting en P.A.S. op te zoeken. Dit is onmenselijk om te dragen.

Als een dierbaar persoon sterft dan kan je rouwen en het plaatsen. Ik verloor mijn dochter door de scheiding waar ikzelf niet voor gekozen heb. Maar het rouwproces zal nooit eindigen, er zal altijd de hoop en de strijd zijn om haar terug te zien.
Ik zou niets liever hebben dan dat wij als ouders overeen komen naar de kinderen toe, maar ik krijg de kans niet.
Alle goede raad is meer dan welkom. Deze toestand is niet gezond, ook niet voor onze kinderen. Mijn volledige wereld is verwoest door het gemis van mijn dochter.

Deze oproep doe ik anoniem daar alles tegen mij wordt gebruikt en het is niet mijn bedoeling om de mama zwart te maken. Dit is enkel een noodkreet van een liefhebbende vader.

Als mijn oproep hier ongepast wordt bevonden door de crew van Villa Pinedo, gelieve deze dan niet te plaatsen of te verwijderen.