Januari 2013 zijn mijn ex en ik gescheiden en sinds toen hebben wij om de week in ons te koop staande huis gewoond. Dat “birdnesting” ging eigenlijk heel erg goed en was erg fijn voor de kinderen want alles bleef voor hun precies hetzelfde. Enige wat er veranderde was dat de ene week papa er was en de andere week mama.

Nu bijna twee jaar later is ons huis, 8 KM van school, dan eindelijk verkocht. Situatie is nu echter zo dat mijn ex naar stad A (25 KM van school) wilt en ik wil dat mijn kinderen op hun eigen school kunnen blijven, bij hun eigen vriendjes in de buurt, op hun eigen voetbalclub kunnen blijven zitten etc.

Ooit was er het plan om ook naar stad A te verhuizen maar in die anderhalf jaar tijd dat ons huis te koop stond is er een hoop gebeurd. Ik heb een hoop scheidings boeken gelezen, heb de workshop voor gescheiden ouders gevolgd en heb veel gepraat met andere mensen. Maar hetgeen wat het meest met mij gedaan heeft zijn toch bepaalde uitspraken van de kids en doordat ik ze nu veel vaker van school haal zie ik ook echt veel meer hoe ze met vriendjes omgaan etc…

Als ik zoon van 5 dingen hoor zeggen zoals dit tegen een vriendje “Jij mag op mijn 5e, 6e, 7e, 8e, 9e verjaardag komen, jij mag altijd op mijn verjaardag komen!” Op zo’n moment zit ik dan echt met tranen in mijn ogen. Ik kan/mag mijn zoon dan gewoon niet zo uit zijn sociale omgeving trekken, daar voel ik mij echt totaal niet goed bij.

Datzelfde geldt ook voor mijn oudste zoon van 12 (groep 8). Hij speelt met een bepaald groepje vriendjes eigenlijk altijd. Met veel van deze jongens speelt hij al vanaf jongs af aan en ik wil er niet aan denken om dat overhoop te gooien.

Nu kreeg ik een mail van met ex waar dit in stond:
Ga dit maar eens voorleggen aan een psycholoog, of aan villapinedo als vraag. Dus bij deze.

—-

Jij denkt dat je het voor de kinderen goed doet door ze in dorp B (hier zit de school) te laten…dat is niet zo en juist heel slecht…
Straks is het zo dat ik in stad A woon en jij in stad C (op 15 minuten fietsen van school). De kinderen moeten van jou verplicht in hun eigen omgeving blijven terwijl ze daar niets meer hebben. Jij bent degene die daar graag wil blijven omdat het voor jou vertrouwd is. Voor de kinderen zou het het beste zijn als ze op een nieuwe plek waar ze gaan wonen nieuwe vriendjes kunnen gaan maken en in de buurt op school kunnen zitten en niet altijd maar gebracht en gehaald. Natuurlijk zal het begin moeilijk zijn, maar dat begin is vanaf januari (datum overdracht huis) al heel moeilijk voor ze. Dat maakt het niet makkelijker alle ze gaan weten dat ze in stad C en stad A moeten wonen en weer in een dorp B op school moeten zitten van jou. We kunnen ze zeggen dat ze beiden hun jaar op school afmaken. Dan is groep 3 in stad A voor zoon van 5 een heel mooi nieuw begin en voor zoon van 12 de middelbare een mooi nieuw begin. En natuurlijk is dat even moeilijk voor ze, maar het is nog veel moeilijker voor ze wat jij nu wil. Dan moeten ze dus tot ze 18 zijn in 3 plaatsen leven…dat is pas moeilijk! Jij zegt dat je alles doet in het belang van de kinderen, maar daar gaan wonen is alleen in jouw eigen belang dat is wat jij wil.
Ga dit maar eens voorleggen aan een psycholoog, of aan villapinedo als vraag. Wat jij wil gaan doen is het aller slechtste voor de jongens.

—-

Ik ben van mening dat mijn kinderen niet hebben gevraagd om deze scheiding en dat dat ons probleem is en door hun hele sociale leven in 1 klap overhoop te gooien maak je het ook hun probleem.

Maar ik ben benieuwd jaar jullie mening/gedachten hierover.