bezorgde moeder (45 jaar) in Vragen van ouders
Dilemma
Hallo,
wij zijn al bijna 10 jaar gescheiden en hebben 2 kinderen (18 en 13). Al die jaren is er onrust geweest tussen mij en mijn ex-man wat betreft het nakomen van de gemaakte afspraken (financieel en omgangsregelingen). Ik heb 9 jaar lang de rust en harmonie in ons huis weten te behouden door mijn kinderen nergens in te betrekken (ik bedoel daarmee geen details over wat er nu echt aan de hand is: onregelmatig betalen van kinderalimentatie, niet komen opdagen op afgesproken tijd/dag, afzeggen op het laatste moment etc). Nu hij sinds een jaar helemaal gestopt is met betalen en hij een rechtszaak is begonnen om onder zijn kinderalimentatie uit te komen moest ik mijn kinderen nu wel op de hoogte brengen wat de situatie nu is. Hij jokt over alles, maakt mij zwart met leugens en ik weet niet wat ik daarmee moet. Als ik mijn kinderen de hele waarheid vertel ben ik bang dat zij afstand van hem nemen vanuit loyaliteit naar mij (ze wonen al die jaren fulltime bij bij), maar ik weet dat dat niet gezond is. Ze hebben 2 ouders, ik wil dat ze verbinding maken met alle goede eigenschappen die hij wel heeft (gezellig, humor, sociaal), want het blijft hun vader. Het wordt me nu alleen zo moeilijk gemaakt omdat ik hen ook niet wil beschadigen door te vertellen hoe het echt zit. In hoeverre kan ik mezelf nu verdedigen… ik wil niet dat ze aan mij gaan twijfelen, en mijn drang om hen zoveel mogelijk buiten schot te houden door hem min of meer (in hun belang!) de hand boven het hoofd te houden komt nu als een negatief boomerang-effect op me af. Wat kan ik wel zeggen en wat niet. Wat horen de kinderen te weten en waar moet ik ze voor beschermen. Waarheid boven alles, maar als dat ten koste gaat van hun eigenwaarde (wat als ze weten dat hun vader over veel dingen jokt en inkomen verzwijgt om hen maar niet te hoeven betalen, ze wel had op kunnen halen volgens afspraak maar liever naar een feestje ging die avond, op vakanties gaat maar niet met hen enz enz). Ik vind dit een enorm dilemma. Juist omdat ik al die jaren heb geslikt en gelaten en dacht dat ik het goed had gedaan (ze zitten zo goed in hun vel, zijn gelukkig, hebben veel vrienden en doen het goed op school) en ik ben zo bang dat ik met de waarheid hun wereld op de kop ga zetten. Maar de leugens zaaien nu zoveel onrust en twijfel. Kan iemand mij hierin een advies geven?
Dank jullie wel. En Anneke, waarom ik het heb volgehouden is bij tijd en wijle enorm zwaar gevallen, maar ik had voor mijn gevoel geen andere optie. Het geluk van mijn kinderen gaat voor alles en dan is het niet moeilijk om mezelf vanuit die onvoorwaardelijke liefde op een tweede plaats te zetten. Maar ik ben zeker geen perfecte moeder, ook ik ben wel eens in mijn emotie teruggevallen. Als dat gebeurde sprak ik daarover met mijn kinderen, bood mijn excuses aan en gaf daarmee aan dat ook ik fouten maak en dat dat mag als mens zijnde. Als je… Lees verder »
Hier een beetje hetzelfde met zoon van 14 en 2 jaar gescheiden. Slecht tot onrustig contact met vader en ook niet/volledig betalen en (bijna) nooit op afspraken komen. Mijn zoon weet bijna niets wat soms enorm moeilijk is. Ben het soms ook zat om alles maar recht te praten of te verzwijgen. Maar toch….ben ik blij dat het mij nog steeds lukt. Een kind van die leeftijd is niet gek en vangt heel veel signalen op maar is ook loyaal en zo hoort het.
Sterkte (mooie moeder)
Beste bezorgde moeder, wat een prachtig verhaal van een lieve moeder. Ik ben echt ontroerd door alles wat je vertelt. Je hebt je kinderen een veilige en prachtige jeugd meegegeven, waarvoor je jezelf absoluut een schouderklopje mag geven. Gezonder hadden zij niet op kunnen groeien. Het is ontzettend jammer dat hun vader daar op een andere manier mee omgaat en kinderen kunnen inderdaad niet belast worden met geldzorgen en rechtszaken. Ik begrijp dat je ze een lieve vader gunt en ik vind het heel bijzonder dat je beide kanten van hun vader benoemt. Om een relatie in stand te houden… Lees verder »