Hoi allemaal,

Ik ben Maureen en moeder van Tibbe. Tibbe is 9 jaar en woont de helft van de tijd bij mij (en mijn vriendin en 2 andere kinderen) en de andere helft van de tijd bij zijn vader en stiefmoeder. De laatste tijd gaat het niet zo goed met Tibbe, op school gaat het slecht en hij is vaak heel boos, of juist heel erg verdrietig. Met de vader van Tibbe had ik altijd een goede band, we vierden verjaardagen samen, kinderfeestjes en als hij Tibbe kwam ophalen dronken we altijd even koffie. Nu wil hij dat niet meer, hij wil dat Tibbe klaarstaat met zijn jas en schoenen aan zodat hij meteen mee kan. Ik zie dat dit voor Tibbe erg moeilijk is, maar ik snap ook dat ik mijn ex niet kan dwingen om gezellig koffie te drinken. Er zijn nog meer van dit soort voorbeelden (hij wil bijvoorbeeld alleen nog maar mailen, niet meer bellen of appen) en zijn stiefmoeder smeet de deur voor mijn neus dicht toen ik Tibbe daar had gebracht. Ik heb al een paar keer gevraagd wat er aan de hand is (misschien heb ik iets verkeerd gezegd?) maar daar willen ze helaas niets over zeggen.

Gisteren haalde ik Tibbe op uit school (hij was 5 dagen bij zijn vader geweest) en zei hij heel serieus dat hij met me wilde praten. En dat het heel verdrietig zou zijn. Thuis vertelde hij dat hij bang is bij mij, dat er spoken zijn op zijn kamer, maar dat hij bang is dat hij me nooit meer zou zien als hij bij zijn vader zou gaan wonen. Ik zei dat ik juist blij was dat hij me dit vertelde en vroeg hoe ik hem kon helpen. Ik zei ook dat, wat er ook gebeurt, ik zijn moeder ben en dat hij zowel mij als zijn vader nooit hoeft te missen. Tibbe antwoordde dat een Lego-kamer wel de oplossing zou zijn. Ik vroeg of dat echt alles was en hij zei “ja”. Ik wilde er ook niet te veel op doorzagen dus ik gaf hem een knuffel en zei dat het goed zou komen. ’s Avonds ging hij, net als altijd, meteen slapen. Daarvoor was hij nog wel weer even heel verdrietig en zei hij huilend: ‘jij zegt altijd wel dat papa en jij voor mij moeten zorgen, maar van papa moet ik voor mezelf zorgen.’

Ik merk dat ik steeds bozer wordt op mijn ex, maar dat ik geen idee meer heb wat ik kan doen. Heeft een van jullie wel eens zoiets meegemaakt, ouders die (misschien door de komst van een stiefmoeder of -vader) opeens meer afstand nam? En hoe ging je daarmee om? Wat heb je dan nodig als kind? De vader van Tibbe wilde niet naar een mediator om te praten, of alleen als ik het zou betalen. Dat ga ik nu maar doen, maar ik zoek naar tips van kinderen om Tibbe nu zo goed als mogelijk te helpen. Dankjewel alvast!