Iets met vruchten afwerpen
Het was een actieve en bewogen week voor de online redactie van Villa Pinedo, die voornamelijk bestaat uit het driekoppige team van Nichal, mezelf en ik. Alle leraren en leraressen in Nederland weten nu hoe ze het beste kunnen omgaan met leerlingen die gescheiden ouders hebben. En ja, dat is echt nodig. Toen ik twaalf was, gingen mijn ouders scheiden. Ik woonde toen nog in Middelburg en zat net in de brugklas van het vmbo. Geen enkele docent vroeg naar mijn thuissituatie, zelfs mijn mentor niet. Nu moet ik er ook wel bij zeggen dat mijn prestaties op school er niet onder hebben geleden, aangezien ik destijds bovengemiddeld scoorde. Maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik alle gezeik diep in mijn kleine hartje verstopte en er niet meer over praatte. We verhuisden vervolgens naar Roosendaal, waar ik verder ging met havo en vwo. Hier werd wel gevraagd naar de thuissituatie, maar vervolgens werd er niets mee gedaan. Simpelweg omdat de leraren niet wisten hoe ze hiermee moesten omgaan. Het heeft wel enigszins invloed gehad op hoe ik was op school: ik zat niet lekker in mijn vel, werd in het begin regelmatig gepest, maakte moeizaam vrienden en ik kon dat allemaal niet echt aan iemand kwijt. Ik ben dan ook nog eens hooggevoelig (highly sensitive person), dus dan hakt zoiets er toch wel eventjes wat harder in. En natuurlijk ook omdat Roosendaal voor mij een totaal nieuwe omgeving was.
Deze week leerde ik een meisje kennen dat ook hooggevoelig is. Op één of andere manier trekken hooggevoelige mensen elkaar toch altijd wel aan, vooral als het gaat om vriendschap. In liefde zijn hooggevoelige mensen meestal wat minder goed. We waren over van alles aan het praten en zaten deze week toevallig allebei ook niet zo lekker in ons vel. Er kwam diepgang in het gesprek en ineens ging het over ons verleden. Wat best knap is, aangezien ik tegenwoordig wel wat beter weet te praten over mijn gevoelens maar dat nog steeds met heel veel moeite doe. Zij al helemaal, want alles wat ze vertelde, had ze nog nooit echt met iemand kunnen delen.
Jullie kunnen het vast al raden, maar het had te maken met de scheiding van haar ouders. Dat kwam er ineens uit nadat ik vertelde dat ik bij Villa Pinedo werk, waar ze in eerste instantie nog nooit van had gehoord. Ook bij haar heeft deze scheiding enorm veel invloed gehad op haar leven en nog steeds loopt het niet helemaal lekker. Ik vertelde haar dat ik toevallig bezig was met het online plaatsen van de open brief aan alle docenten in Nederland en toen bleek opnieuw waarom het zo ontzettend belangrijk is dat leerlingen beter begrepen moeten worden door leraren en leraressen: in heel haar schooltijd heeft er nog nooit een docent gevraagd wat er allemaal gaande was thuis. Haar schoolprestaties hebben er enorm onder geleden en ze zat behoorlijk vaak niet lekker in haar vel, waarbij de nodige tranen werden losgelaten. Er was sprake van een vechtscheiding, dus dan is het al helemaal extra fijn als je school een veilige omgeving is waar je ook kunt praten met een vertrouwenspersoon.
Maar het voornaamste probleem was eigenlijk ook altijd dat docenten er vaak vanuit gaan dat leerlingen zelf naar ze toekomen wanneer ze met iets zitten. Maar dat is in de meeste gevallen niet het geval. Stel je eens voor: hoe moeilijk is het om tegen je mentor te zeggen dat je je ontzettend klote voelt omdat je ouders elkaar nog net niet tot de dood bedreigen en dat je wordt gedwongen om een keuze te maken tussen één van de ouders? Gelukkig is daar sinds deze week verandering in gekomen. Samen met het Ministerie van VWS hebben wij hulpmiddelen gemaakt, maar leraren en leraressen maken hopelijk uiteindelijk het verschil. Met dit verhaal probeer ik te laten zien waarom deze ondersteuning voor docenten zo hard nodig is.
Nichal Joosse, 23