Dag pap…

Dag pap

Op drie jarige leeftijd scheidde de ouders van Etienne. Omdat hij zo jong was kan hij zich
daar niet zoveel meer van herinneren. Vooral de jaren daarna zijn voor hem heel zwaar
geweest. Toen hij vijftien jaar oud was, besloot hij samen met zijn broer om afstand te
nemen van zijn vader.
Etienne is 21 jaar, heeft donker bruine ogen, een flinke bos haar en een glimlach van oor tot oor.
Achter die lieve glimlach verschuilt een pijnlijk verhaal.
’Het is alweer zeventien jaar geleden dat mijn ouders uit elkaar gingen. Ik was drie jaar en mijn broer was acht.
Van de scheiding zelf weet ik eigenlijk niks meer, dat is me allemaal op latere leeftijd verteld.
Mijn vader kreeg een nieuwe vriendin en koos voor haar. Mama bleef alleen achter met twee jonge kinderen.
Het is voor haar dan ook een hele zware periode geweest. Mijn moeder is de liefste vrouw die ik ken, ik kan me
daarom ook echt niet voorstellen waarom mijn vader haar dit heeft aangedaan. Toch lopen de dingen niet altijd zoals gepland.

Mijn vader ging weg bij mijn moeder en huurde een appartement in Amsterdam. Zijn vriendin lag toen ook in een scheiding. Toen dat rond was gingen ze samenwonen in Amstelveen, vlakbij ons. In het begin was dit heel prettig, mijn broer en ik konden zo zelf gewoon naar mijn vader.’ Om de mond van Etienne verschijnt een glimlachje.

‘Ik zie mijzelf nog helemaal voor me. Vroeger had ik zo’n klein rolkoffertje, die pakte ik zelf in als ik naar mijn vader ging.
Ik was ook wel een beetje dikkig, dus ik waggelde met dat kleine rode koffertje over straat. Dat moet er hilarisch hebben uitgezien’. Maar goed, papa ging dus met zijn toenmalige vriendin –ze zijn nu getrouwd- en haar kinderen zo’n vijf minuten veder op wonen. In de weekeinden kwamen mijn broer en ik. Dat ging allemaal prima, mijn broer was altijd heel zorgzaam voor me. De nieuwe vrouw van papa heeft drie zoons dus het was altijd een gezellige mannenboel bij mijn vader.
Naarmate ik ouder werd gebeurden er steeds meer dingen waar ik eigenlijk niet zo blij mee was.
Mijn vader stelde me vaak teleur en ik vond het daardoor ook steeds minder leuk om daar te komen.
Mijn broer is vijf jaar ouder dus die deed wat meer zijn eigen ding. Op een gegeven moment voelde ik me in de weekeinden bij mijn vader een soort gast. Er gebeurden vreemde dingen die mij niet aanstonden waardoor ik het ook niet zo
leuk meer vond om bij mijn vader te zijn. Er is geen sprake geweest van huishoudelijk geweld of dat soort enge dingen.
Laten we het erop houden dat ik iets te vaak teleur werd gesteld.

Ik was vijftien jaar oud toen ik samen met mijn broer besloot er een punt achter te zetten. Vanaf toen hebben we het contact verbroken met mijn vader. Dit is een van de moeilijkste beslissingen in mijn leven geweest.
Wat me ook tot op de dag van vandaag verbaast, is dat hij eigenlijk ook nooit meer zijn best heeft gedaan om weer contact met ons te zoeken. Het valt niet te verwoorden hoe moeilijk dit is geweest. Ik heb mijn vader vreselijk gemist.
Ik was midden in mijn pubertijd, het was verschrikkelijk dat mijn vader toen weg viel. Gelukkig hebben mijn broer en ik een ijzersterke band, die hebben we altijd gehad, waardoor we altijd steun aan elkaar hebben.
Ik zocht ook een vaderfiguur in mijn opa. Dat is echt een geweldige man waarmee ik wel eens weekeindjes weg ging.
Het was een leuke afleiding maar toch kon dit een ‘’vader-zoon band’’ niet vervangen.

Toen ik achttien werd kon ik het niet laten en heb ik toch contact met mijn vader gezocht.
Ik was toen net geslaagd voor mijn eindexamen en wilde dit per se met hem delen. Ik weet niet meer precies wat er in het bericht stond. Het kwam erop neer dat ik hem een blij sms’je stuurde met de boodschap dat ik 18 jaar was geworden en een diploma op zak had. Daar heeft hij nooit op gereageerd…
Vorige maand heb ik hem voor het eerst weer gesproken sinds al die jaren. Ik kwam hem tegen op de bruiloft van mijn nichtje. Ik wist al dat hij hier ook zou zijn, ik was zo zenuwachtig en had al helemaal bedacht wat ik zou doen als ik hem zou zien. Uiteindelijk ben ik gewoon op hem afgestapt, ik was samen met mijn broer op dat huwelijk waardoor dit iets makkelijker was. Het was best raar maar aan de andere kant was ik ook ergens blij. Ik had hem weer gesproken en voor het eerst in al die jaren kon ik tegen mijzelf zeggen: ‘’Ik heb dit hoofdstuk afgesloten’’.’

Geschreven n.a.v. een interview met Etienne.

Wiesje (20)