Alles heb ik geprobeerd om een goede relatie te houden met de vader van mijn kind, nadat hij me had verlaten voor een ander. Samen naar de sport, naar de schoolgesprekken, ik kocht een cadeautje voor de verjaardag van zijn vriendin, ging, samen met ons kind op verjaarsvisite bij hem zelf. Maar hij blijft me negeren, niet aankijken. Hij vraagt me nooit wat rechtstreeks, alleen maar via de app of de mail en hij wil er niet met me over praten. Ik snáp het gewoon niet. Hij had een leven kunnen hebben met zijn vriendin en een uitstekende relatie met de moeder van zijn kind, we hadden écht sámen ouders kunnen zijn, en hij wil het niet!
We zijn 5 jaar verder. Ik heb allang geaccepteerd dat hij nu met een ander leeft en ik heb zelf ook best een aardig leven. Kom op zeg, we zijn volwassen mensen!
Voor mezelf vind ik het nog niet zo erg, hoewel het lullig voelt om altijd maar genegeerd te worden, maar wat moet ik tegen mijn kind zeggen? Een puber van bijna 16 die intelligent genoeg is om te zien dat het niet lekker gaat. Moet ik open zijn en hem vertellen dat mijn ex alleen maar een zakelijke omgang wil?
Ik heb in de afgelopen 5 jaar nog nooit één lelijk woord over hem gezegd, hem nooit één strobreed in de weg gelegd als het ging om vakanties, extra uitjes en weekendjes.
Maar ik heb ook grenzen en die zijn nu wel bereikt. Wil hij het niet? Nou, dan niet, ik heb hem niet nodig.
Maar mijn kind wel!
Wat moet ik in vredesnaam tegen hém zeggen zonder zijn vader zwart te maken, zonder zijn loyaliteitsgevoel aan te tasten, zonder hem verdriet te doen?
Wat zouden júllie willen, dat ik zou doen of zeggen?