Zeven jaar geleden zijn we gescheiden. We hebben twee jaar gedaan (veel gesteggel over de alimentatie) over het echtscheidingsconvenant. Toen het convenant klaar was, ben ik samen met onze twee kinderen verhuisd naar een andere woonplaats. Nieuw begin, nieuw leven, convenant naleven en rust, dacht ik. Dus niet. Mijn ex-man begon de gemaakte afspraak over partneralimentatie opnieuw ter discussie te stellen. Opnieuw veel geruzie over en weer, mijn ex startte een rechtszaak, na 1,5 jaar eindelijk weer duidelijkheid; nieuwe afspraken gemaakt, en weer rust, dacht ik. Dus niet. Omdat de fiscale regels over kinderalimentatie per 1 jan. 2015 zijn gewijzigd (niet langer fiscaal aftrekbaar voor mijn ex) begon mijn ex eind vorig jaar al te klagen en een gesprek over verlaging van de kinderalimentatie te eisen.
Feitelijk zijn we dus sinds 2008 al aan het ruziën over geld, en dat vreet aan mij. Ik leid eronder. Ik voed de kinderen in mijn eentje op, mijn ex heeft een omgangsregeling (1x per 14 dagen een weekend). Hij verdient uitstekend, heeft een riant salaris. Ik verdien niet veel, wil graag meer werken of een betere baan, maar het lukt me niet echt. Ik heb wel eens tijdelijk een kleine baan erbij, maar dit loopt weer telkens af. Het lukt me nauwelijks om rond te komen,en ik lig elke keer wakker van de dreigende claims van mijn ex. Hij wil elke mogelijke financiële verbetering aan mijn kant meteen gaan berekenen en dit op de alimentatie in mindering brengen. Hij heeft voldoende draagkracht, maar kan het simpelweg niet accepteren dat hij ruim 100 euro per maand zou moeten inleveren.
We zijn nu al zeven jaar aan het vechten om geld, omdat hij telkens terugkomt op de alimentatie. Het vreet energie, ik heb slapeloze nachten en veel stress.
Het erge is dat dit een goede verstandhouding met mijn ex volledig in de weg staat, en dat maakt me intens verdrietig. Want dat heeft uiteraard effect op onze kinderen.
Mijn ex claimt alweer met allerlei procedures als ik niet inga op zijn eisen. Hij gaat ervan uit dat de nieuwe fiscale regels voor mij veel voordeliger uitpakken maar dat is nog maar de vraag. Hij gunt mij geen cent extra.
Ik kan het echt niet meer aan. Moet ik maar toegeven aan zijn eisen, ook al heb ik het geld hard voor de kinderen en mij nodig? Hoe moet ik hier nu mee omgaan, ook naar onze kinderen? Ik ben echt radeloos. Constant ruzie over geld, terwijl ik zo graag anders wil. Voor mijn kinderen, maar ook voor mezelf.