Ik ben een gescheiden moeder met 2 kinderen en heb een relatie met een gescheiden vader met 2 kinderen. Waar ik advies bij nodig heb gaat over de oudste van de 4, de oudste zoon van mijn vriend. Hij is 16 en woont de ene week samen met zijn broertje van 11 bij zijn moeder en de andere week bij zijn vader. Hij heeft een lichte vorm van PDD-NOS, waardoor het belangrijk is dat er structuur in zijn leven is. Zijn vader en ik wonen niet samen en dat heeft deels te maken met het veiligheidsgevoel van de kinderen. We willen graag dat de kinderen allemaal een eigen plek hebben en met zijn allen in 1 huis zien wij dat (nog) niet zo.
De zoon van 16 is enorm opstandig sinds zijn moeder weer vlakbij is komen wonen. De relatie tussen hem en zijn moeder is nooit goed geweest en eigenlijk was het voor hem een opluchting dat ze wegging 3 jaar geleden. Sinds september woont ze nu dus weer dichtbij. Daarvoor woonde ze wat verder en waren de jongens bijna altijd bij hun vader. Als moeder zin had mochten ze een weekendje komen, maar geregeld moesten we de oudste dan weer na een dag ophalen omdat het niet goed ging. Zoals je snapt is dit niet goed voor de regelmaat en structuur, welke hij juist zo nodig heeft. We hebben heel veel gesprekken met hem gehad en ook met zijn moeder. Inmiddels is het contact tussen ons en zijn moeder tot het minimum beperkt. Het ging echt niet meer. We hadden telkens woorden met haar, en dan met name over de oudste. Een paar maanden geleden ging het echt niet goed, hij rookt, school gaat dramatisch, hij zet zich niet in voor werk en sport, hij drinkt sterke drank en we hadden het vermoeden dat er ook drugs in het spel was. Dus ik heb zijn vader toch weer zo ver gekregen dat hij met de moeder om tafel ging en afspraken zou maken. Dat is gebeurd, moeder legt de schuld van alles bij vader neer, maar uiteindelijk wat afspraken op papier gezet. Die dag waren de jongens bij moeder. Van oudste zoon hoorden we een paar dagen later dat moeder bij thuiskomst direct heeft gezegd dat zij de problemen van vader moest oplossen en dat de afspraken en regels “moeten” van vader!
Het probleem is dat we nooit kunnen weten wie er liegt; moeder of zoon. Ze liegen en manipuleren namelijk allebei.
Ik heb veel gesprekken gehad met zoon en ook met vader erbij. We hebben zoon uitgelegd dat wij het goed zouden vinden als hij volledig bij vader woont, maar dat hij zich dan wel aan bepaalde regels moet houden. We hebben ook steeds uitgelegd dat we echt wel begrijpen dat het moeilijk voor hem is en dat we weten dat hij en zijn moeder elkaar niet liggen. We proberen zo min mogelijk vervelende dingen over moeder te zeggen tegen de kinderen, hoewel dat soms echt ondoenlijk is door haar gedrag en uitspraken naar de kinderen.
Waar het vooral om gaat is dat we zoon maar niet aan zijn verstand kunnen krijgen dat hij zijn gedrag een beetje moet aanpassen en dat we dan het gevecht voor hem willen aangaan met zijn moeder om hem volledig bij vader te laten wonen. Zoon doet echt alleen maar wat hij zelf wil en eist ook nog eens alle aandacht op. Daardoor krijgen de andere 3 kinderen bijna geen aandacht en wij hebben ook nooit rust. Als zoon thuis is, klaagt ie over alles (moeder, school, pijntjes) en als ie niet thuis is stuurt ie steeds berichtjes en staat om de haverklap bij zijn vader binnen. Hij vlucht bij zijn moeder, maar dreigt wel met haar als hij iets niet mag bij zijn vader. Hij komt te laat thuis, rookt en brengt de rookwaren mee naar huis terwijl hij weet dat zijn vader dat absoluut niet wil hebben. Hij gaat bij zijn vriendinnetje slapen terwijl er was gezegd door zijn vader dat ie haar eerst wilde leren kennen. Hij vergooit zijn school, werk en sport. We hebben echt goeie gesprekken gehad met hem, en dan lijkt het echt dat ie snapt dat we hem graag willen helpen. We vragen hem alleen op tijd thuis te zijn (doordeweeks 22 uur en in het weekend 23 uur, bij feestjes 1 uur), geen rookwaren in huis, geen sterke drank, geen vrienden in huis als vader niet thuis is. Zijn kamer opruimen of helpen de tafel af ruimen hebben we al opgegeven. Dat was teveel strijd elke keer. Hij vraagt ook niks, hij zegt het. Bijvoorbeeld: “ik ga een weekend weg met mijn vrienden” of “ik ga op vakantie naar Amerika met mijn vriendin” Er is wat hem betreft geen ruimte voor een gesprek hierover, en hij wordt boos als je gaat doorvragen, bijvoorbeeld waar ze dan naartoe willen en met wie ze allemaal gaan en of hij wel geld heeft daarvoor. Eigenlijk verwacht hij dat we hem geld zullen geven om zoiets te gaan doen. We zijn zo bang dat hij op het verkeerde pad komt en we willen hem zo graag helpen omdat we weten dat hij het niet makkelijk heeft (gehad). Maar we weten het gewoon niet meer. Hoe dringen we tot hem door? Vragen we echt teveel van hem? Moet hij echt te vroeg thuiskomen? Is het echt zo raar dat we niet willen dat hij zich klem zuipt aan sterke drank elk weekend? Bij zijn moeder heeft hij een eigen fles wodka (zegt hij).

We zijn ten einde raad. Zijn vader is op het punt gekomen dat ie hem eigenlijk het huis uit wil zetten, maar we weten dat ie juist volledig bij vader zou willen wonen. als ie naar moeder moet, zijn we bang dat het helemaal fout gaat.

Kortom, advies is meer dan welkom!