Lieve kinderen,
Mijn ex en ik zijn nu bijna 6 jaar uit elkaar en hebben vanaf het begin goede afspraken gemaakt over de omgang met de kinderen (die nu 6 en 10 zijn) en de alimentatie. De eerste jaren heeft mijn ex zich precies aan de omgangsregeling gehouden (geen co-ouderschap maar 4 dagen van de 14 bij vader), maar extra tijd met de kinderen was bij hem nooit mogelijk ook niet in noodsituaties. Ik heb alle jaren met liefde en plezier mijn leven ingericht om mijn kinderen en hier ook mijn werk op afgestemd. Sinds 4 jaar heb ik een lieve partner waar de kinderen dol op zijn en het gaat uitstekend met ze. Geen probleem zou je zeggen. Achter de schermen heeft mijn ex echter jaren in alle opzichten tegengewerkt, getreiterd, verwensingen naar mijn hoofd geslingerd en nooit kon hij extra tijd maken voor de kinderen, afspraken werden niet nagekomen, alimentatie niet betaald, gedreigd met korte gedingen enz. Uiteraard heb ik dit nooit gedeeld met de kinderen, maar de rek is er wel uit bij me. Als ik niet doe wat hij wilt of wat hem uitkomt, wordt hij boos en dan begint de ellende weer. Nu heeft hij sinds een jaar een vriendin met 3 kinderen, beide zijn ze ruim een jaar werkloos en nu komt het hem ineens goed uit om de rollen om te draaien: hij wil de kinderen full time en als dat niet lukt dan minimaal co-ouderschap en de alimentatie tot het minimum terugdringen. Ik wil graag met de kinderen en mijn partner verhuizen en uiteraard goede afspraken maken over de bezoekregeling want natuurlijk wil ik dat de kinderen een goede band blijven houden met hun vader. We staan nu erg ver van elkaar af en mediation heeft niets opgeleverd. Nu wil mijn ex de kinderen een stem geven in deze situatie en dat als leidraad gebruiken om tot een nieuwe omgangsregeling te komen. Ik ben daar erg op tegen omdat ik vind dat de kinderen hiervoor veel te jong zijn. Ik vrees ervoor dat dit, ongeacht de uitkomst, toch zal zorgen voor schuldgevoelens bij hun (nu of later), omdat hun stem of voor vader of voor moeder gevolgen heeft en ze dit in een loyaliteitsconflict zal brengen. De wet heeft niet voor niets een grens van 12 jaar bepaald, toch? Als ik hier niet aan mee werk dan dreigt mijn ex met de rechter en met de mededeling dat ik niet meewerk aan het vinden van een oplossing. Mediation zou dus door mijn toedoen niet slagen. Ik heb het gevoel dat ik moet kiezen tussen 2 slechte: de rechter of doen wat hij zegt. Moet ik nu mijn moederhart volgen en mijn kinderen beschermen tegen al deze onrust en problemen met als gevolg de inzet van een rechter of moet ik maar instemmen ook al zegt mijn gevoel dat dit heel schadelijk is voor de kinderen. Wat moet ik doen? Ik heb alle stations gepasseerd en weet het niet meer.