Lieve adviseurs,
Fijn dat jullie ons als ouders willen helpen, door jullie eigen ervaring/gevoelens hierbij te gebruiken.
Ongeveer 5 jaar geleden, (na een relatie van 23 jaar), toen ik opmerkte dat de kinderen banger werden en vader net als ik gingen pleasen, om de relatie te stoppen. Er hing vaak ineens spanning als vader thuiskwam. Maar om weg te gaan is o zo moeilijk en zo eng. Maar een kind moet zich veilig voelen en zichzelf zijn thuis. De eerste 1,5 jaar heeft vader zich amper laten horen, waarvan de laatste 8 mnd helemaal niet. Hield zich ook niet aan de afspraken om ze op te halen. Onze (oudste) dochter (toen 14) vroeg aan de rechter, of ze haar vader ajb nooit meer hoefde te zien, ze was bang dat hij weer boos zou worden en hen net als andere keren nare verhalen over mij ging vertellen. Haar dingen vroeg over mij, en dan die verhalen herhalen maar dan altijd dat ze ineens negatief waren. Samen met de oma deed hij dat. Helaas moest ze mee, ze moest van de rechter. Huilend en schreeuwend of ze ajb bij mij mocht blijven is ze meegegaan. We appte iedere dag en gingen face-timen of bellen als vader even weg was. De laatste avond appte ze: tot morgen mam, heb je zo gemist! Ik laf joe xx. De volgende dag is ze niet gekomen. Toen ik appte hoe laat ze kwam reageerde ze niet, toen ik belde bleek haar mobiel uit te staan. Vader reageerde ook niet en oma waar ze logeerde ook niet. In de avond ging haar mobiel wel over, vader nam op en zei dat ze niet kwam, nu niet nooit niet. Mijn smsjes aan haar antwoorde hij, mijn telefoontjes ook, werd afgezet op school enz enz. Haar broertje (toen 12), had een rot vakantie gehad zei hij, hem sprak ik ook in die 3 weken maar iets minder. Omdat hij altijd wel bezig is,vermaakt zich makkelijk met anderen. En ik vond/vind het rot dat als ik app of bel zijn vader dit merkt en opmerkingen maakt daarover tegen de kinderen. Meer dan rot vakantie en het is niet eerlijk hoor mam, zei hij niet. Later bleek dat hij wist dat vader dochter niet terug wilde brengen en haar 3 weken lang verwende, en alle aandacht gaf. Tot op heden wil ze mij niet zien, en verteld ze de meest wilde verhalen over mij. Deze hoort ze van vader, net als onze zoon. Die verteld het aan mij en vraagt of het echt zo is. Ik ga mij niet verdedigen, en zeg altijd dat hij mij kent en zelf vast heel goed weet of een verhaal waar is of niet. Dochter beschuldigd mij nu ineens ook van dingen wat ook onmogelijk waar kan zijn. Dit is zo moeilijk, wij waren 4 handen op 1 buik, nooit ruzie en ze was zo lief. Tja was…. Lieve adviseurs, ik mis haar zo, tegen vriendinnen zegt ze dat zij mij haat en ik haar vader heb weggejaagd en een hele slechte moeder ben. Een vriendin kwam laatst bij mij langs en zei dat ze mijn dochter had gesproken, en dat dochter er zo ongelukkig en verdrietig uitzag. Maar ik wil haar niet ergens opwachten, omdat haar vader dat deed bij haar en dr broertje en dat zo eng vonden en bang werden buiten. Ik weet ook dat als we elkaar zouden zien, en vader komt erachter dat dit dan thuis, voor haar er niet leuker op word. Intussen is de Kinderbescherming ingeschakeld door de rechter omdat de rechter niet blij werd van vaders bedreigingen. Maar vader kan ook erg charmant zijn, en overtuigend klinken en verdriet tonen als dat helpt bij instanties. Lieve advieseurs…… Wat kan ik doen? Het gemis en verdriet slijt niet, wordt als maar meer.