Hallo allemaal,
Fijn dat jullie de moeite nemen om mijn vraag te lezen.

Wij zijn een samengesteld gezin met een (bonus)papa, (bonus)mama en 4 kids (11-9-7-3 twee van ieder ouder, de oudste twee dames biologisch van mij, de jongste dame en de kleine heer van mijn partner). We wonen nu dik een jaar samen en ik moet zeggen dat het vanaf het begin heel erg goed is gegaan. We zijn allemaal dol op elkaar en ook met de ander biologische ouders gaat het over het algemeen goed. Wij als ouders vinden dan ook allevier dat het geluk van de kids voorop staat en moet blijven staan.

Waar het nu om gaat is dat het niet lekker gaat met mijn bonusdochter. Ze heeft vaak erg negatieve gedachten, kan die dan maar moeilijk uit haar hoofd zetten en “blijft er in hangen”. Ze is ook heel veel aan het vergelijken. Ik vind mama liever dan papa. Mama kookt lekkerder dan jij. Bij mama doen we dit en dat. Vervolgens is ze dan heel erg verdrietig dat ze dat zo voelt en benoemd heeft. We vertellen haar keer op keer dat ze alles mag zeggen wat ze voelt en dat we altijd naar haar willen luisteren. Maar met deze aanpak werd het eigenlijk alleen maar erger. Ze ging steeds vaker in een hoekje zitten kniezen. We zijn in gesprek gegaan met haar moeder, die gaf aan dat ze er daar geen/weinig last van heeft. Toen wij aangaven dat bonusdochter wel heel vaak verteld dat ze met mama oude foto’s kijkt, over vroeger praat hoe fijn het dan wel niet was, kwam helaas de verdediging in werking. Die uitte zich van dat mag toch? naar het was ook altijd heel gezellig en ik wil niet dat ze dat vergeet! Ze zal later al niet anders weten dat jullie bij elkaar zijn. Daar ben ik heel erg van geschrokken. Na dit gesprek vallen er helaas wel wat dingetjes op zijn plaats in mijn optiek, er is dus nog steeds verdriet maar inmiddels ook jaloezie. En die richt ze (onbewust) op bonusdochter.

Haar mama en ik zijn heel erg verschillend. Mama is van het knutselen, knuffelen, samen boekje lezen. En ik ben meer van spelen in de tuin, ravotten, gekke dansjes, verkleden. Daarnaast is mama veel ingetogener en zal zich niet makkelijk op de voorgrond plaatsen. Bonusdochter zelf heeft haar karakter. En dat maakt het voor haar moeilijk(er) bij ons. Want ze moet dus “opboxen” tegen 5 redelijk aanwezige mensen. Ik probeer aan alle kanten rekening te houden met haar maar ik vind dat langzamerhand echt heel erg moeilijk worden. Merk dat ik niet meer 100% mezelf kan zijn. Dat kan niet de bedoeling zijn. Maar ik wil wel dat mijn kleine bonusmeisje het ook bij ons fijn heeft. Wat kan ik doen om haar te helpen?