Hallo. Ik ben een gescheiden vader. Heb een dochtertje van inmiddels 10 jaar. Na haar 3e jaar ben ik gaan scheiden van haar moeder. Tot de dag op vandaag is het een hele strijd tussen mij en de moeder. Ik ben ten einde raad. Ik roep zo vaak tegen de moeder laten we nou aub normaal met elkaar omgaan zodat onze kind er geen last van heeft maar daar werkt zij in tegen. Dit is al vanaf de scheiding, omdat zij hier tegen was. Toen al had ze de contact tussen mij en mijn kind verbroken en gedreigd dat als ik toch contact zou opnemen zij aangifte zou doen van bedreiging. Ik heb netjes de uitspraak omgangsregeling afgewacht. Sindsdien heb ik een omgangsregeling. 6 jaar later (2011) verbreekt de moeder de contact, toen ik pas een nieuwe relatie had en nieuw gezin. De moeder was niet blij met mijn nieuwe relatie. Toen heb ik aangifte gedaan en is de moeder van geschrokken. Via een familielid is er weer omgang gekomen. Nu in 2015 sinds maart heeft de moeder weer contact verbroken. En heb ik weer aangifte gedaan. De reden was omdat ik volwassene en financiële dingen besprak met mijn kind. Het is niet zo dat ik mijn kind hiermee wilde opzadelen, maar ze is inmiddels 10 jaar en zat met veel vragen die ze aan mij stelde wat ze weer van de moeder zou hebben gehoord. Ik voelde me zodanig dat ik me moest verantwoorden naar mijn kind, omdat zelfs mijn kind tegen mij zei dat ik loog omdat haar anders verteld is. Ik heb niets slechts over haar moeder gezegd, zal ik nooit doen. Zelfs als mijn kind over de moeder slecht zou praten dan zou ik haar daar zeker op aanspreken. Maar doordat ik hierin mijn uitleg naar mijn kind heb moeten doen en de afspraken heb uitgelegd tussen mij en de moeder is het de druppel geweest dat het allemaal te veel werd voor mijn kind. En dat begrijp ik ook. Maar dat de moeder haar dan wijs maakt dat de dingen die ik heb uitgelegd slechte dingen zijn over de moeder is mijn dochtertje ook tegen mij gekeerd en heeft geen vertrouwen meer om naar mij te komen. Nooit heb ik dingen kunnen bespreken met haar moeder omdat ze er niets van wilde horen. Mijn dochtertje heeft vanaf haar 3e jaar veel meegemaakt tussen mij en haar moeder. De moeder wilde niet in mee om zaken omtrent onze kind samen op te lossen, samen dingen te bespreken, samen als ouders op te treden. Dit wilde ze steeds via de advocaat. Wij als ouders horen ervoor te zorgen dat ons kind niet belast wordt met onze conflicten. Wij als ouders zouden een voorbeeld moeten zijn om juist in het belang van ons kind vriendelijk en als ouders met elkaar om te gaan. Dit gebeurd niet en zal niet gebeuren omdat de moeder zich te veel gekwetst voelt vanwege de scheiding. Wij als ouders zijn schuldig aan wat onze kind meemaakt, maar alles wordt afgeschoven op mij. Mijn kind die nooit bij me weg wilde als ze bij me was, die altijd open gesprekken met me voerde omdat ze dat niet kon met de moeder. Degene die het belangrijkst voor me is, zie ik nu al sinds maart 2015 niet. Ik voel me schuldig over alles naar mijn kind. Ik voel me ook schuldig om hoe de moeder mijn kind verkeerd benaderd. Erger nog ik voel me schuldig dat mijn kind dit moet meemaken. Het is nog erger om te weten dat mijn kind hier heel erg mee is aangetast. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik weet niet hoe ik mijn kind duidelijk kan maken dat voor mij niets veranderd is en als ze bij mij komt dat alles nog steeds leuk en gezellig zal zijn. Ik heb haar al gezegd dat ik van haar houd en ze zei dat ze dat wist en ook van mij houd maar nog geen vertrouwen had om naar mij toe te komen. Soms gaat de gedachter door me heen om mij terug te trekken als vader en haar gelukkig haar leven te laten leiden zonder de problemen van haar ouders. Is dat goed of slecht? Is het raar dat dat in mij opkomt? Ik wil het niet en kan het zeker niet, maar heb alles voor mijn kind over. Wie kan mij helpen advies te geven hoe ik mijn kind weer bij mij zou kunnen krijgen. Ik mis haar en het is een hel om haar zolang niet te mogen zien.