Discussie tussen jongeren op WhatsApp
Kinderen vanaf twaalf jaar krijgen een uitnodiging van de rechtbank voor een kindgesprek, wanneer ouders het niet eens zijn over de gemaakte afspraken of wanneer er een wijziging plaats vindt in het ouderschapsplan. Als je ouders naar een mediator gaan, krijgen ze helemaal geen uitnodiging voor een gesprek. Moet dit gesprek verplicht worden? En wat vinden de jongeren van Villa Pinedo hiervan? Meningen uit de Villa Pinedo WhatsApp-groep:
K: Ik vind dat kinderen ten alle tijden het recht moeten hebben om gehoord te worden – of dit nu door een mediator of door een kinderrechter gebeurt. Wellicht niet meebeslissen over afspraken, maar wel hun mening en wensen kenbaar maken.
S: Ik ben het absoluut met je eens. Uiteindelijk wordt er wel beslist over jouw toekomst als kind en hoe deze ingevuld gaat worden. Daar moet je zeker een stem in kunnen hebben.
F: Het is meer de insteek van een gesprek, waar ik over val. Het is ook niet aan kinderen om mee te beslissen over afspraken, dan leg je de kinderen een verantwoordelijkheid op die niet voor hen bedoeld is. Ze moeten hun mening kunnen uitspreken en die moet worden meegenomen in beslissingen. Het is dus meer het woord ‘beslissen’ waar ik over val.
A: Ik merk vaak dat kinderen overrompeld worden door het feit dat hun ouders gaan scheiden en het gevoel krijgen dat er niet naar hen geluisterd wordt. Dit is in sommige gevallen ook echt zo als er niet aan kinderen gevraagd wordt wat zij het liefste willen. Er worden beslissingen genomen over ze, terwijl ze zelf helemaal niets te zeggen hebben. Ik kan me voorstellen dat veel kinderen en jongeren daar heel gefrustreerd van raken. Aan de andere kant denk ik dat het aan de rechter/mediator is om (samen met de ouders) te bepalen wat belangrijk is in de situatie van het kind.
F: Ik vind dat kinderen er met een simpele ‘nee’ niet zomaar van af moeten kunnen komen. Ik denk dat elke professional (hulpverlener, advocaat, rechter of mediator) een gesprek van minimaal 15 minuten moet hebben met een kind. In de trant van: ‘Hoe gaat het met jou?’ en niet: ‘Wat is jouw mening?’ Ik denk dat sommige kinderen daarom namelijk eerder ‘nee’ antwoorden op de vraag of ze met de rechter willen praten. Als je zou zeggen: ‘De rechter wil graag ook weten hoe het met jou gaat. Zou je misschien op gesprek willen komen?’ klinkt het al veel beter. Het gaat voornamelijk om hoe je de kinderen benaderd en met welke insteek je dat doet.
A: Als ouders het niet samen kunnen beslissen, moet ook het kind worden gevraagd om zijn mening, als het kind dat wil.
D: Ik ben het met je eens dat kinderen altijd die mogelijkheid moeten hebben. Verplicht lijkt me niet handig omdat sommige kinderen dit echt niet willen doen. Maar ik vind dus wel dat deze mogelijkheid ze altijd aangeboden moet worden.