Beste allemaal,

Ben een trotse papa van Lucas mijn zoontje van bijna 4. Zou erg graag willen dat hij altijd om me heen is. Hou ook onbeschrijfelijk veel van dat mannetje. Toen hij 9 maanden was ging z’n moeder bij me weg. Ik was overrompeld, boos en verdrietig. Nu aantal jaren verder met mijn huidige vrouw getrouwd en we zijn in verwachting. Lucas is er blij mee en heeft het ontzettend goed naar zijn zin bij ons. Hij komt sinds 1 week iedere vrijdagmiddag van half een tot half zeven en om de week een weekend van half 1 vrijdag tot zondag avond 5 uur dan komt zijn moeder hem halen. Zo te zien vind hij het prettig een weekend bij ons te zijn en vica versa. Omdat er de ene week 7 dagen tussen zitten is het voor mij even bijten want mis hem dan ontzettend. Straks als hij naar groep vier gaat komt de vrijdagmiddag te vervallen en wil ik voorstellen voor de woensdagmiddag. Ik kan echt geen week zonder hem en wil graag dat hij de kans krijgt om ook bij ons te kunnen leven. Ik doe m’n best waar ik kan en hoop dat dit goed voor hem is. Het communiceren tussen mij en mijn ex is lastig de ene keer gaat het goed en de andere keer niet. Het is net wat voor pet ze op heeft. Het gene wat me het meest boos maakt echt radeloos is de macht die ze uitoefent. Mijn buurvrouw is ook gescheiden die kiest echt voor haar kinderen ze doet alles netjes in overleg echt respect daarvoor. Ik weet niet goed wat ik ermee aanmoet ik hoop maar dat de toekomst die nog gaat komen goed gaat verlopen en in het teken van mijn zoon blijft staan ik zal er in ieder geval alles aan doen.