Villa’s 50 – vader en vriend

O son, it’s so strange, to hear and see
That a someone so different is, a Soul like me.
You may have gone right, where I would have gone left.
But son, that’s alright. I will always have your back
See even though. I don’t always show.
I’m proud that you’re my son.

Dit is de tweede alinea van de songtekst van Alain Clarks nummer ‘Father and Friend’. Het gedeelte wordt gezongen door de vader van Alain. Als zoon heb ik deze tekst altijd mooi gevonden, maar ik had nooit gedacht dat ‘ie uiteindelijk ook op mijn eigen vader en mij zou slaan.

Totdat mijn ouders in de herfst van 2010 gingen scheiden. Hun huwelijk liep al een tijdje niet meer vlekkeloos en nadat één van de twee ontrouw was geweest, strandde het liefdesavontuur. Ik was boos op mijn vader. Maanden lang wilde ik hem niet zien, hij was er kapót van. Ik had altijd al een goede band met mijn moeder en iets minder met mijn pa, en na de scheiding werd dat verschil alleen maar groter. Mama verdiende mijn aandacht, evenals m’n broertje (toen 15).

Maar ik leerde de situatie te accepteren, hoe ik ermee om kon gaan. Ik ontmoette de vriendin van mijn vader, ik ontmoette de nieuwe vlam van mijn moeder. Ik stopte met onnodig veel drinken en met roken, ik pakte mijn studie Journalistiek op en leerde nieuwe, goeie mensen kennen. Ik stond wekelijks op het voetbalveld om daar mijn laatste, negatieve emoties te kunnen omzetten in strijd.

En toen, plotseling, op een dag dat ik met mijn vader in de kroeg stond om samen een biertje te doen, hoorde ik Father and Friend. Ik kende het nummer al langer en had er niet zo heel veel mee, totdat mijn vader tranen in zijn ogen kreeg. Hij fluisterde in mijn oor: ‘Dit nummer staat echt symbool voor mijn liefde voor jullie, mijn twee zoons.’ See even though. I don’t always show.
I’m proud that you’re my son. Ik slikte.

Muziek speelt met emotie, muziek raakt je. Ieder nummer kan ineens betekenis krijgen. Ieder nummer kan je zomaar moed geven, een gevoel van pure liefde, kracht en hoop voor de toekomst. Elke keer dat ik het nummer van Alain Clark hoor in de toekomst, zal ik even aan mijn vader denken. Aan onze band, die nu sterker is dan ooit. En dan weet ik weer waar ik vandaan kwam. Ik lag op de grond, met pijn, zonder hoop.

Nu sta ik. Met rechte rug en een fucking glimlach op mijn gezicht. Probeer me nu nog maar eens terug op de grond te krijgen.

Yannick (23)