Dag allemaal,
Middels deze weg wil ik jullie (jongeren) heel erg bedanken voor jullie antwoorden die ik heb mogen ontvangen. Daar hebben we veel aan gehad. Jullie zijn tenslotte en helaas ervaringsdeskundig. Ik als moeder (en mijn ex-man als vader) hebben het heel moeilijk gevonden om voor onze dochter te bepalen dat haar leven zal veranderen. Nog steeds vind ik het moeilijk en voel ik me wel eens schuldig als ze thuis komt en verdrietig is. Maar we proberen er wel positief mee om te gaan en ze mag papa of mij altijd bellen, we geven altijd ruimte om één van de ouders te kunnen zien als die behoefte er is en we blijven normaal met elkaar praten over alles. Gisteren was ik verdrietig om alles en toen mijn dochter vroeg wat er was, heb ik eerlijk verteld dat ik het soms allemaal wel moeilijk vind. En dan met name leg ik uit dat ik het moeilijk vind om alles op één dag geregeld te krijgen, omdat papa ook dingen deed die ik nu doe en ik aan het einde van de dag dan zó moe ben en verdrietig, dat ik daar dan van moet huilen. Ze is zes, zo jong nog natuurlijk, maar gaat er goed mee om. Daar ben ik trots op en nogmaals; jullie adviezen hier op mijn vraag en andere vragen, hebben hier echt toe bijgedragen. Dank jullie wel!