Hallo,

ik ben een gescheiden mama (zonder getrouwd te zijn geweest) van 2 hele lieve meisjes, 7 en 10. Ik ben in Portugal gaan wonen na de scheiding maar na 6 maanden heeft de papa van de meisjes besloten (toen ze daar op vakantie waren) om ze daar te houden. Ik ben altijd een thuis mama geweest en ben er met veel liefde en aandacht geweest. De papa daarentegen was er vaak niet, wat voor spanningen zorgde en uiteindelijk ook bijdroeg aan de scheiding. Dat is iets wat de situatie eerst extra bitter maakte, maar tegelijk zie ik de waarde van het feit dat ze nu wél een band met hun papa opbouwen.

Via een advocate kwam ik te weten dat ik zonder rechten sta omdat ik in Portugal thuisscholing doe en geen huis koop/huur (woon in de natuur in een natural building). Dus de kinderen mij ’toe eigenen’ kon ik niet. Zag ook in dat dit voor oorlog zou zorgen en ik koos ervoor om het los te laten en in vrede een weg te zoeken die voor iedereen past. Dat is nu al meer als een jaar geleden en de kinderen wonen nog steeds in Nederland. Ze zijn er best gelukkig (zitten terug op hun oude school, met hun oude vriendjes, in hun oude huis) en ik vind dat de papa het best goed doet allemaal. Hij zorgt goed voor ze (materieel, voeding en verzorging), luistert naar ze, en maakt zoveel tijd voor ze als hij kan naast zijn werk. Ik ben er nu niet veel, mijn leven is in Portugal, en ik ben zwanger van mijn nieuwe partner waardoor ik in dit moment niet meer kan vliegen. Daarvoor vloog ik me suf, heen en weer om ze te zien. Dat is nu even anders. Ik merk dat mijn afwezigheid moeilijk is voor de kinderen (extra moeilijk, in een al pijnlijke situatie, de scheiding). De papa kiest ervoor om niet met ze bij mij langs te komen, wat resulteert in maanden (nu al sinds eind augustus) geen direct contact. Als ik ze spreek via skype (dat doen ze liever niet, ik denk dat ze het moeilijk vinden) dan komt er weinig uit… ze spreken over oppervlakkige dingen maar als ik vraag hoe het verder gaat dan is het ‘goed’. Ik wil ze niets opdringen en skype soms een week of twee niet omdat ze er steeds geen zin in hebben. Voor mij voelt dat dramatisch lang, maar in plaats van hun op te zadelen met mijn drama zit ik er dan liever zelf mee, omdat ik ze mijn pijn niet wil laten dragen. Ik laat het dan even los en maak pas weer contact als ik voel dat ik zonder mijn drama contact kan maken. Ik begrijp dat ze in een onmogelijke positie zitten qua loyaliteit naar hun beide ouders… ze kunnen bij mij wonen maar geven aan het niet te weten. De oudste wil toch liefst bij papa blijven geloof ik en de jongste wil het liefst niet bij haar geliefde grote zus weg (die ook erg veel verantwoordelijkheid voelt over de jongste).

Ik vraag me af hoe ik ze het beste kan steunen… volledig loslaten, koppig blijven bellen en contact maken? Zijn er andere dingen die belangrijk zijn, die ik misschien over het hoofd zie? Ik wilde graag dat de kinderen met een extern persoon gingen praten maar dat vindt de papa niet nodig. Ik denk nog steeds dat dit iets is wat ze zou kunnen steunen (als we de juiste persoon vinden) omdat ze wegens loyaliteit tegen de papa of mij bepaalde dingen niet zullen uitspreken. Hieromtrent heb ik graag jullie feedback. Alvast erg bedankt voor het lezen en de reacties.