Beste jongeren. De open brief aan gescheiden ouders heeft me aangegrepen. Wat ben ik blij met deze website. Dank jullie wel. Daarom wil ik een antwoord geven op deze brief. Mocht het niet op de juiste plek staan hier, dan hoor ik dat graag.

Antwoord aan alle kinderen van gescheiden ouders:

Aan alle kinderen van gescheiden ouders in Nederland

Met mijn antwoord op jullie brief, wil ik graag de 70.000 kinderen per jaar die op een dag te horen dat hun ouders uit elkaar gaan, een hart onder de riem steken.
De dag waarop mijn ex-man en ik besloten niet meer met elkaar verder te kunnen en te willen, was één van de moeilijkste dagen in mijn leven. Het besef dat wij het leven van onze dochter volledig overhoop zouden gooien, was een enorm pijnlijk besef. Wie zijn wij “ouders” om een veilige en vertrouwde omgeving ineens zo door elkaar te schoppen? Wie zijn wij om te moeten bepalen dat we geen gezin meer zullen zijn? Althans, niet in één en hetzelfde huis. Met pijn in ons hart hebben wij deze beslissing moeten nemen.
Met dat besef hebben wij als ouders direct besloten dat het belang van onze dochter bovenaan zou staan. Wij willen en zullen er alles aan doen om haar te steunen en in haar leven te kunnen zijn. We willen haar samen groot zien worden, we zullen samen trots zijn op haar goede resultaten, we zullen haar samen steunen als het even niet zo goed gaat en we hopen samen mee te mogen maken dat zij voor het eerst moeder zal worden.
We realiseren ons maar al te goed hoeveel verdriet het doet als je vader en moeder niet meer samen willen zijn. Wij hebben afgesproken om open, eerlijk en direct met elkaar te communiceren. En vooral met respect.
Wij willen voor onze dochter dat ze het fijn heeft bij zowel papa al bij mama en we begrijpen hoe moeilijk het is om één van ons op sommige momenten te moeten missen. We hebben dan ook afgesproken dat dit verdriet altijd gedeeld mag worden, ze nooit hoeft te kiezen van wie ze het meeste zal houden en we hopen dat ze het in de weekenden gewoon gezellig heeft. Vaak weten wij als ouders stiekem al hoe het was, omdat we mooie momenten (een prachtig geschminkt halloween gezicht bijvoorbeeld) als ouders al hebben uitgewisseld via de app.
Toen wij het slechte nieuws van de scheiding moesten brengen, heeft het een week of drie geduurd voor we überhaupt het lef hadden dit te doen. We hebben goed nagedacht over hoe we het gingen vertellen bijvoorbeeld. Maar we wisten ook dat het niet zo verstandig was om dit te doen in alle heftigheid inclusief tranen. Wij wilden juist niet dat onze dochter zich verantwoordelijk zou voelen voor ons geluk. Als moeder kan ik zeggen dat ik dolgelukkig ben te weten dat mijn dochter het fijn heeft met haar vader en ik weet dat dit andersom ook zo is. We begrijpen dat het veel tijd nodig heeft om vertrouwen te krijgen in de nieuwe situatie en daar nemen we dan ook alle tijd voor. Wat moet het voor jullie toch moeilijk zijn om telkens weer van huis naar huis te gaan en afscheid te nemen van een fijn weekend. Je vader en/of moeder een poosje weer niet te zien en elkaar gewoon vreselijk te missen. En daarom mag onze dochter altijd bellen met ons, voor als het even niet gaat. Ze mag zeggen dat ze ons mist en zeggen dat ze alles stom vind. Want zeg nou eerlijk; dat is het toch ook?
Als vader en moeder beloven wij onze dochter het volgende:
Ze zal nooit een kant hoeven kiezen. Sterker nog; wij verwachten respect naar beide ouders toe in het bijzijn van beide ouders.
We zullen geen ruzie maken waar ze bij is. Onenigheid zal op een ander moment worden uitgesproken.
We zullen elkaar als ouders met heel veel respect behandelen.
Onze dochter krijg alle tijd om te wennen aan de nieuwe situatie.
We zullen altijd naar haar luisteren, naar wat ze te zeggen heeft. Haar gevoelens zullen we altijd serieus nemen.
Het is voor ons vanzelfsprekend dat ze van ons beiden evenveel mag houden. Wij zijn haar vader en moeder en hebben met heel veel liefde gekozen voor onze dochter. Zij mag met evenveel liefde voor ons kiezen.
Het moment dat wij besloten te gaan scheiden, was alsof het fundament van ons leven onder ons vandaan werd getrokken. We hebben niet van de één op de andere dag de keuze kunnen maken. Juist omdat wij een dochter hebben waar we zielsveel van houden. Daar verandert ook helemaal niets mee. Maar er zijn nu wel twee voordeuren, meerdere ramen, twee verschillende kamertjes met allebei een ander kleurtje. Het enige wat niet is verander is dat wij haar ouders zijn en blijven. De keuze om niet meer verder te gaan was dubbel; ga je door omdat je een kind hebt? Of stop je omdat je een kind hebt? Wat geef je mee in beide gevallen? En hoe moeilijk het ook is, wij hopen als vader en moeder zijnde het goed aan te pakken en haar iets goeds mee te geven voor de toekomst, namelijk respect voor jezelf en respect voor je naasten. Want juist omdat wij zoveel van elkaar houden, zijn we in staat geweest elkaar los te laten en dat was (helaas) nodig om een nieuwe en sterkere basis op te bouwen, zodat we straks samen van het nieuwe uitzicht kunnen genieten.
Wij hebben de sleutel van ons hart aan haar gegeven, het huis van liefde, waar de deur altijd open zal blijven staan.