Hallo allemaal, ik heb al eens eerder een open brief geschreven en kreeg lieve reacties van jullie..Helaas is de situatie niet veranderd..ik ben anderhalf jaar geleden gescheiden na een huwelijk/samenzijn van 23 jaar.. Dit was niet mijn keus, hij is een maand na de scheiding bij mijn “beste”vriendin ingetrokken en bleek al langer samen te zijn. Onze dochter inmiddels 10 vind het nog steeds verschrikkelijk, boze buien verdriet..ze heeft haar vader nooit alleen en ze heeft mijn “vriendin”ook nooit aardig gevonden..ze haat haar verteld ze steeds..ze heeft vaak geprobeerd met haar vader te praten maar krijgt alleen maar boze reacties terug meestal doet de vriendin het woord ook..ze kan er niet meer tegen en wil haar vader nog wel zien maar alleen en wil daar niet meer heen en niet meer slapen..ik doe mijn best voor mijn lieve meisje praat nooit lelijk over vader , luister naar haar steun haar en natuurlijk geef ik haar boven alles mijn onvoorwaardelijke liefde..ik hou zoveel mijn meisje en wil haar gelukkig zien.
Voor mij is het dubbel zoveel verdriet maar mijn kind gaat voor, voor haar wil ik het allemaal goed doen..Mijn ex is zo veranderd en dominant, terwijl ik maar zo rustig mogelijk blijf voor mijn meisje..Ze durft niets meer te zeggen tegen haar vader omdat hij en vriendin er toch niets mee doen en alleen maar kwaad worden..want mama krijgt de schuld van dit alles..wat moet ik toch doen? ieder kind heeft recht op een vader maar mijn dochter wil er liefst niet meer heen en haar vader alleen maar zien als hij alleen is.
Ze gaat er wel 1x in de 14 dg heen en doet haar best om mee te komen maar elke keer als ze thuis komt is het raak.
Boos zo boos en verdrietig en zit vol met boze verhalen over wat haar daar gebeurt..
Liefs van een liehebbende mama