Werken met trauma’s voor dummy’s

‘Spanningsklachten, extreme spanningsklachten’, dat is wat er in mijn doktersverklaring stond. Zelf moest ik erom lachen en stuurde het over WhatsApp naar mijn vriend: ‘Moet je zien wat hij er nu van maakt! Extreem, ha!’

Met dat briefje moest ik naar de decaan op school. Als extra onderbouwing voor mijn wat slechtere resultaten en om te voorkomen dat ik van school zou worden gestuurd aan het einde van het jaar. In dezelfde tijd overleed mijn opa. Ook daarvan moest de decaan bewijs hebben. Dit keer een kopie van de rouwkaart en het ‘programma’-boekje. Weer vond ik het grappig, het soort ‘grappig’ dat op komt wanneer je zenuwachtig bent.

Dat ‘grappige’ had ik altijd. Ook al voordat mijn ouders uit elkaar gingen. Toen had ik dat heel erg. Ik vond alles grappig, en tegelijkertijd niet boeiend. Zeuren over andere was een hobby, vooral wanneer mensen net even anders functioneerde dan hoe het hoorde. Ik zou nu kunnen zeggen ‘Ja sorry nog, was de pubertijd’, maar dat was het niet.

Nu ik op de hogeschool Utrecht zit, zie ik het om mij heen gebeuren. Mensen die je belachelijk maken, dat doe je namelijk wanneer je iemand uitlacht. Ik besef mij dat door wat er thuis gebeurd is ik enorm ben veranderd. Ik zie nu dat mensen die zich anders gedragen dit doen met een reden. Een meisje in zwarte kleding, een jongen die buiten de boot valt in de klas, alles heeft een reden.

Ik merk dat ik soms wat vaker afwezig ben op school, letterlijk en figuurlijk. Letterlijk omdat ik soms naar therapie moest om een trauma te verwerken. Volgens het woordenboek is een trauma een ‘algemene aanduiding voor 1) lichamelijk letsel dat het gevolg is van een ongeluk of geweld, of 2) een psychisch zeer aangrijpende gebeurtenis’. Die naam gaf ik het zelf niet, dat deed de therapeut. Omdat de scheiding op mij een aanslag was, is het in mijn geval een trauma. Ik merk het ook, als het teveel wordt en ik de rust niet kan vinden in mijn hoofd, ben ik bang om te reizen. Ook heb ik dan geen etenslust en vliegen de kilo’s eraf. En niet omdat ik mijzelf dik vind en er graag uit wil zien als een dartpijl!

En toch blijf je om je heen zien dat mensen het vaak niet serieus nemen, een scheiding. Ik schreef laatst een reactie op het nieuws dat een scheiding net zo heftig kan zijn als het overlijden van een ouder. Ik merkte in de reacties dat mensen dat overdreven vinden. En toen een vriendinnetje aan een klasgenoot uitlegde dat ik niet okay was en vanuit huis werkte reageerde zij met ‘oh, verrassend’. En zo zijn er nog vele voorbeelden van dingen die mensen in je gezicht smijten zonder verder na te denken. Ik weet nu beter, en ik schaam me voor mijzelf wanneer ik net zo reageerde.

Meteen oordelen, stempels geven en belachelijk maken. Zo zonde. Soms is het juist mooi om erachter te komen wat nu precies de reden is. Een vriendinnetje van mij heeft beide ouders niet meer en woont samen met haar broertje en zusje. Ik heb zoveel respect voor haar, hoe ze het allemaal doet. Een ander vriendinnetje heeft besloten bij haar vader te gaan wonen, omdat haar stiefvader teveel spanning op haar overbracht. Ik vroeg mijzelf op school dan wel eens af waarom ze zo onzeker was. Ze was zo snel verdrietig. Toen vond ik het maar overdreven en irritant. Nu ik bijna ‘soort van’ volwassen ben heb ik er ’s avonds wel eens om gehuild. Wat heeft zij zich rot gevoeld. En wat had ik haar achteraf graag willen helpen.

Mijn advies, neem eens wat vaker de tijd voor een ander, voordat wij met zijn allen te snel oordelen

Annebel (21)