‘Voor altijd samen’ bestaat niet

Vroeger had ik een boekje. Een boekje dat ik kreeg toen het duidelijk werd dat m’n ouders zouden scheiden. Het was een soort hulpboekje met tips, vragen en hokjes waarin ik al mijn gedachtes over de scheiding op kon schrijven.

Ik ben er ooit eens in begonnen, maar heb na een tijdje ook weer al m’n antwoorden uitgegumd. Probeerde het een paar jaar later opnieuw, maar stopte er weer mee. Wat een stomme antwoorden geef ik, zeg! En wat een stomme vragen staan er eigenlijk in! ‘Vertel hoe het huis van je vader eruit ziet’. Dat weet ik toch helemaal niet! Wat heb ik nou aan dit boekje, alsof dat het allemaal beter maakt!

Ik kan me herinneren dat ik me heel erg kon irriteren aan de verhaaltjes die erin stonden, ik geloofde er niet in. Ouders vertelden dat ze voor altijd van elkaar wilden blijven houden. ‘Nou, dat bestaat niet, dat zie je toch!’ ,was het enige dat ik denken kon. En eigenlijk denk ik nu nog precies zo.

Nu ik zelf wat ouder ben en na maanden twijfelen af en toe een relatie heb, die uiteindelijk ‘natuurlijk’ net als in het boekje niet goed afloopt, denk ik steeds vaker aan het boekje.

In mijn hoofd probeer ik opnieuw de antwoorden en al mijn negatieve gedachtes uit te gummen en hoop ik dat het ooit voor mij misschien wel goed zal aflopen. Ergens zou ik er graag in willen geloven. Geloven dat het bestaat, maar aan de andere kant hoor ik telkens weer een stemmetje. Mijn eigen stemmetje van toen, dat zegt: ‘Je vertelt elkaar dat je voor altijd van elkaar wilt blijven houden. Nou, dat bestaat niet, dat zie je toch!’.

Raquel (23)