Als vriendin van een gescheiden vader met 4 pubers in de leeftijd van 12 tot en met 16, heb ik een vraag. Zelf heb ik geen scheiding meegemaakt, de vader van mijn, inmiddels studerende, uitwonende dochter is overleden. De vader is geconfronteerd met een scheiding waarbij de moeder met de kinderen weg is gegaan en de vader de gelegenheid heeft gegeven zijn spullen te pakken. De kinderen hebben nog nooit met hun ouders samen om tafel gezeten om de situatie te bespreken. Dit is 1,5 jaar geleden. Het heeft een jaar geduurd voor de zorg gelijk verdeeld was, om de week, de kinderen wilden dit wel eerder, maar de moeder niet. De moeder reageert op geen enkel bericht van de vader. Dit betekent dat er nooit overleg is over en met de kinderen samen. Hoe kun je dit doorbreken? Het is echt nodig dat er communicatie is tussen de ouders maar ook tussen ouders en kinderen samen. Wat kun je als derde partij hierin betekenen? Wel of niet met de kinderen praten. Wel of niet met de moeder, die ik niet ken, gaan praten. Of er alleen maar zijn? Dit laatste is nu het geval, ik ben er af en toe, doe wat zorg, soms halen of brengen, of koken, ze mogen alles vragen, maar ik houd me verre van opvoedkundige zaken. Dat vind ik iets van de ouders.