Hoi!

Graag hoor ik wat jullie van het volgende vinden en -vooral- wat ik kan doen voor Pip, ons dochtertje van tien:

De vader van Pip en ik zijn nu acht jaar gescheiden. We hadden altijd goed contact: dronken samen koffie bij de wissel, maakten grapjes, vierden kinderfeestjes samen en we hielpen elkaar. Mijn ex heeft sinds vier jaar een nieuwe partner en zij zijn vorig jaar getrouwd. Ik was heel blij voor ze. Ik woon zelf vijf jaar samen met mijn partner. Heel langzaam merkte ik dat mijn ex steeds meer afstand wilde. Hij wilde niet meer binnenkomen (‘ik ben heel druk, ik moet meteen door’) en op een gegeven moment mailde hij dat hij geen persoonlijk contact meer wilde: niet meer binnenkomen, geen kinderfeestjes meer samen vieren, niet meer bellen, afspreken of whatsappen, maar alles bespreken via de mail. Hij wilde ook dat ik zijn vrouw in cc zette. Ik heb dat een tijd gedaan, omdat ik hoopte dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Maar nu heeft Pip (denk ik tenminste) erg veel last van de situatie. We hebben haar week-om-week en als ze terugkomt is ze vaak erg misselijk en voelt ze zich heel naar. Soms moet ze zelfs overgeven. De dag erna is ze boos op mij: alles aan mij is stom. Ik laat haar dan maar, zeg dat ik haar niet stom vind en dat ik blij ben dat ze er is. ’s Avonds gaat het dan weer en is ze heel erg knuffelig.
Ze is vaak in paniek als ze naar haar vader teruggaat, bijvoorbeeld over een broek die ze mee terugmoet nemen omdat hij deze voor haar heeft gekocht. Geld voor haar verjaardag of speelgoed moet blijven liggen op de plek waar ze het heeft gekregen, vindt mijn ex. Ik ben het daar niet mee eens, want het zijn haar spullen/geld.
De vrouw van mijn ex wil mij niet ontmoeten. Ik heb haar een mail gestuurd en gevraagd of ze een keer koffie met mij wil drinken. Daar reageerde ze heel geïrriteerd op (met mijn ex en partner in cc).

We zijn inmiddels bij een kinderpsychiater geweest omdat het heel slecht ging op school. De psychiater heeft haar uitgebreid onderzocht en ons doorverwezen naar een intensief begeleidingsprogramma voor gescheiden ouders. Mijn ex wil daar niet heen, maar hij vond het wel oke als Pip naar een kinderpsycholoog gaat. Daar zijn we nu een keer geweest, maar ik vind het heel naar voor haar dat het lijkt alsof het probleem bij háár ligt. Want het probleem ligt bij ons, haar ouders die niet meer met elkaar praten en vooral ruzie maken via de mail.

Mijn ex stuurt me vaak mails met ‘vragen’: of ik haar wel op tijd naar bed breng, of ik haar wel goed controleer op social media, of ze wel haar haar heeft gedaan, etc. Ik gaf altijd antwoord, maar geen antwoord was voldoende. Pas geleden wilde hij niet haar paspoort aan mij geven als ik niet eerst vertelde wat ik precies van plan was. (En ik was echt niet van plan om haar voor altijd te ontvoeren naar het buitenland, we wilden een weekendje naar Barcelona of Rome.)

Ik merk dat ik steeds bozer word en dat ik niet meer wil mailen. In het ouderschapsplan staat dat we contact hebben via sms en whatsapp, maar mijn ex heeft gemaild dat hij dat niet meer wil. Wat hem betreft gaat alles via de mail met een cc naar zijn vrouw (die zelf nooit iets terugmailt). Hij zei laatst dat ik niet goed voor Pip zorg als ik haar niet mail.
Pip zei een tijdje geleden: ‘ik weet nu wat ik moet doen bij de vrouw van papa om haar niet meer boos te laten zijn: ik moet gewoon meteen doen wat ze zegt’. Maar als ik dit soort uitspraken met mijn ex bespreek, bespreekt hij het meteen met Pip. Ze werd op het matje geroepen (‘je liegt’) en ik ben bang dat ze mij daardoor niets meer vertelt over haar leven daar.

Wie heeft tips voor mij?
-Hoe kan ik haar zo goed mogelijk helpen in deze lastige situatie?
-Is een week-om-week regeling nog wel goed voor je als je ouders op deze manier met elkaar omgaan?
-Is het goed voor Pip als ik mijn grens aangeef en zeg dat ik niet meer wil mailen, maar rustig wil overleggen/praten per telefoon?
-En als mailcontact voor nu het juiste is, is het dan belangrijk dat ik ook zijn vrouw mail?

Ik hoop dat jullie me kunnen helpen! Dankjewel alvast!