Beste ,

Zomer 2015 kwam ik erachter mijn man contact had met een andere vrouw. Ik ben woest op de vader van mijn kinderen dat hij zijn gezin zo makkelijk op geeft voor “echte” liefde?. Onder de ogen van onze kinderen is die ontdekking gekomen op onze zomervakantie met alle gevolgen van dien. Totaal voor hun uit het niets werd hun veilige leven uitelkaar gerukt. Het verhaal is geen schone scheiding. Papa ging met kerst al met zijn vriendin op vakantie. Hoe moet dat werkelijk gevoeld hebben voor hun. Ik was zelf met hun op wintersport toen die eigenlijk als gezin gepland stond. Ik heb hun snoetjes gezien, het gemis van papa en ze wisten dat hij met een voor hun onbekende “indringer” op vakantie was.

Onze kinderen weten van haar bestaan en hebben haar 2mnd geleden 1x een handje geschudt. De scheiding was getekend en twee weken later BAM ! De jongste van 8 heeft daarna 1 ding gezegd erover, het aller eerste wat ze uberhaupt heeft gezegd over de scheiding maar zit verder op “slot”. De oudste 10 zegt dat ze er niet over wilt praten en wordt zelfs boos, terwijl zij best met mij praat. Maar ze wilt nu net doen of ze niet bestaat. Oké , voor nu vind ik dat prima. We moeten nog zo veel. Mama moet verhuizen en hun dus ook en weer wennen aan een nieuw leven en hoppen tussen twee huizen.

Papa laat zijn kinderen in het omgewisse mbt zijn relatie met zijn vriendin. Hij stelt ze voor maar wat is nu de functie van de vriendin van papa? Gaan we ze zien , gaan we dingen doen, kunnen we papa verwachten in het dorp met zijn vriendin? Alles is een “?”. Ik weet bijna zeker dat de meiden dat denken…..En ik weet niet hoe de relatie van hun vader in elkaar steekt. Zijn vriendin staat op een standbeeld en alles rondom haar is beschermd. Maar ik krijg wel de teleurgestelde gezichtjes.. Gezichtjes die ik hun zo niet gegund heb maar papa anders koos. Als er iets is komen ze bij hun mama uit.. Als ik hun dan weer op een zo goed mogelijke manier om geen smet op de relatie van papa te leggen (stel ze moeten echt met haar dingen gaan doen) moet vertellen waar en bij wie hun papa is dat papa alles met zijn vriendin doet en daar altijd slaapt als hij niet thuis is. Mijn hart breekt… En dan deal je ook nog met je eigen gevoel…

De kinderen in het ongewisse laten vind ik misbruik maken van hun loyaliteit en onschuld. En stuit mij ontzettend tegen de borst. Zo ook dit weekend waar de oudste haar oma (zijn moeder) bericht hoe laat ze denkt dat papa komt. Er wordt dan gereageerd alsof hij bij oma is en als hij wakker is hij wel zal appen. Ik zie aan haar gezichtje dat ze ergens weet dat hij daar niet is en idd bij zijn vriendin is ” mama ik vind het nog steeds raar dat papa met ……. is “. Ik denk dat de kinderen voelen dat hun papa (ver)zwijgt. Hij stapt dan ’s middags voor de wissel in huis binnen alsof er niks aan het handje is… Tadaaa daar is papa weer.. De kinderen noch ik hebben de scheiding op een plek. Het moet voor hun nog beginnen om te wisselen tussen twee huizen….

Ik heb papa duidelijk willen maken dat dit voor hem wel eens hele grote gevolgen kan hebben dat hij zwijgt. Maar dat wordt gezien als zwart makerij en alles eraan proberen om hem kapot te krijgen?? Wat ik idd van zijn relatie met haar vind is tussen hem en mij maar dat hij denkt dat ik de dingen verzin en daar de kinderen voor in zet?
Ik weet namelijk dat hij al met háár kinderen uit bed stapt bijv. Dit moet voor een kind als een messteek in hun hartje voelen wanneer zij daar achter komen. En zeker als de eerste ontmoeting met haar zoontje is geweest door op het zebrapad bij school “toevallig” elkaar tegen te komen en dat dat jongentje naar HUN papa roept ” Hé (zijn naam)!” en ook daarop nog hardop tegen zijn vriendje zegt ” Ja dat is mijn bonuspapa”. Daar zijn de kinderen echt wel even van van de kaart geweest. Ook deze scherven kon ik als mama bijelkaar vegen.

Ik voel dat de kinderen, voelen dat papa (ver)zwijgt en ik denk dat dit voor hem maar ook voor de kinderen grote gevolgen kan hebben. Opgeven is geen optie maar ik voel dat ik als moeder het vermogen begin te verliezen om de scherven op te rapen en dan hem nog in bescherming te houden. Ik ken hun papa door en door en weet waarom hij waarschijnlijk zwijgt. Hij wilt ze geen “pijn” doen. Het is hun papa maar iemand die (ver)zwijgt graaft zijn eigen graf rondom zijn kinderen ben ik bang? Er is niemand die hem volgens mij begeleidt en zich geroepen voelt wat ik ook begrijp want hij is idd zo een ander leven en nieuwe familie ingestapt…. Maar ik voel dat dit voor hem grote gevolgen gaat hebben….. En hoe boos zeg maar gerust woest ik ben op hem. Ik wil dat de kinderen een papa hebben waar ze graag naartoe gaan en niet een met een drempel…. Maar wel een papa die eerlijk is naar hun en hun niet laat zwemmen en gissen… Die teleurgestelde snuitjes , zijn snuitjes die me zo ontzettend zeer doen en hun mama eigenlijk met haar rug tegen de muur staat…

Liefs een bezorgde , zelf ook nog in de knoop zittende mama 🙁