Lieve kinderen, wat moet ik toch? Mijn meiden (13 en bijna 15) willen niet meer naar hun vader…
Toen we nog getrouwd (ruim 10 jaar geleden)waren had hun vader losse handen en is uiteindelijk opgepakt wegens huiselijk geweld.
Via notaris/mediation hebben we een ouderschapsplan opgezet en jarenlang liep dat, tot de meisjes begonnen te tieneren. Steeds vaker wilden ze niet, vanwege hun vaders onvoorspelbare en boze gedrag. Woede aanvallen en klappen… Soms kwamen ze bij me huilend en zijn nieuwe vriendin heeft ze zelfs huilend bij me gebracht omdat hij om niks door het lint ging.
Mijn oudste dochter van bijna 21 is geregeld door hem geslagen en geschopt en mijn jongere meisjes waren er getuige van… Ze is boos op mij, omdat ik me hield aan de omgangsregeling en na jarenlange woede haat en verdriet naar haar vader, zijn ze, sinds de jongere meisjes weigeren naar hun vader te gaan ineens nare dingen aan het bedenken over mij… zoveel leugens. Ben er ziek van! Mijn oudste heeft pddnos en ptss en heeft zware drugs gebruikt, opgenomen geweest door alle ellende. Ik heb altijd voor haar klaargestaan, dag in dag uit, nacht… Als een mes in mijn rug…
Ze vind dat de jongere zusjes hetzelfde moeten doormaken; hoe zij is behandeld door haar vader!
Ze wilde nb aangifte doen van mishandeling, maar toen ze weer iets leuks kreeg was alles weer goed!
Maar de zusjes zeggen: we gaan niet meer, we willen niet en niemand die ons dwingt! Ze willen geen omgang meer… Hun vader zegt dat ik ze beïnvloed, maar ze zijn zo bang van hem… Ze hebben zoveel gesprekken met hem gehad, maar niks helpt! Hij beloofd beter, maar houd zijn woord niet… Ik heb nooit nare dingen verteld over hem… Als ik iets naar vond, zei ik het tegen hemzelf! Hij heeft tov de meisjes mij voor van alles uitgemaakt! Zal het hier niet herhalen…
Lieve kinderen, hij heeft leugens verteld, politie geïnformeerd, meisjes hebben melding bij politie gedaan omdat hij de opwachte, lastig viel, hij heeft met jeugdzorg gepraat, gebiedsteam etc ingeschakeld, we hebben mediation gedaan… De meisjes willen niet, haten hem omdat hij hun gevoelens niet erkend en met van alles dreigt.
Slapeloze nachten, dreig en zwart maak berichten aan mij en meisjes.
Als ze willen mogen ze gewoon gaan, maar ik kan en wil ze niet dwingen.
Hem zoveel gelegenheidgegeven om met ze te praten en dan wil hij weer niet: spreek je in de rechtbank…
Ik ben moe en verdrietig.
Hou ik me aan de omgangsregeling is het niet goed, hou ik me er niet aan, ook niet…
Liefde is niet te koop. Ze hebben zelf ontdekt en ondervonden wie hun vader is… Zo vaak gezegd tegen hem: wees zuinig op ze, maar hij lachte me uit…
En nu ze klaar met hem zijn: huilen, woede, dreigen, leugens…
Ik weet het niet meer…
Ik heb er alles aangedaan om ze te stimuleren, maar ze wensen hem uit hun leven…
Liefs