Geen hartjes
Ik was tien jaar oud en weet het nog als de dag van gisteren. Na een jaar radiostilte was ik eindelijk weer eens bij mijn vader. Hij woonde met zijn nieuwe vrouw en dochter vlak bij de Duitse grens. Ik bleef voor het eerst in lange tijd een avondje logeren. Ondanks de heimwee naar mijn moeder voelde ik mij eindelijk weer welkom. Mijn halfzusje lag naast mij te slapen. Ik lag ook al in bed maar moest nodig plassen. Ik glipte de kamer uit en sloop stilletjes de trap af, richting het toilet. Eenmaal zittend op de wc pakte ik de verjaardagskalender van het haakje aan de deur. Iets dat ik stiekem nog steeds weleens doe wanneer ik bij vrienden of familie naar de wc ga. Ik bladerde de kalender door, op zoek naar bekende namen. Dat waren er in mijn geval niet veel.
Ik zag mijn vader bijna nooit. Met mijn opa en oma had ik sinds mijn vijfde geen contact meer en de zussen van mijn vader had ik nog nooit ontmoet, evenals mijn neefjes en nichtjes. Nadat ik de namen van mijn vader, stiefmoeder en halfzusje had gevonden bladerde ik door naar mijn favoriete maand. Aangekomen bij november schoten mijn ogen automatisch naar de 28e. De dag die op de kalender thuis of bij mijn opa en oma van mijn moeders kant gesierd werd door hartjes en stickers. Maar deze 28 november was leeg. Geen naam. Geen figuurtjes. Geen liefde. Mijn wereld was klein als tienjarige, maar ik was niet onwetend. Ik bestond niet in de wereld van mijn vader. Op dat moment brak ik. Het klein beetje hoop dat ik had op een gezonde relatie met mijn vader stroomde met mijn tranen mee naar buiten. Op dat moment wilde ik alleen nog maar naar huis. Nauwelijks in staat om nog maar een woord tegen mijn vader uit te brengen heb ik hem met horten en stoten bevolen mij naar huis te brengen. Dit was de laatste keer dat ik bij mijn vader was.
Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waarom. Wil hij niet geconfronteerd worden met het feit dat hij een slechte vader is? Beteken ik niks voor hem? Verbiedt zijn huidige vrouw hem om contact met mij op te nemen? Vragen waar ik aan de ene kant het antwoord graag op zou willen hebben, maar waar ik aan de andere kant bang voor ben Bang om achter de reden te komen waarom ik niet besta in de wereld van mijn vader.
Ghislaine, 21