Beste,

vier jaar geleden vroegen mijn twee pluskinderen om even veel tijd bij hun papa als bij hun mama te mogen door brengen. Het werd een helse strijd die tot op vandaag door woedt… De kinderen zijn er kapot van.

De mama weigerde dit eerst waarna ze heel veel verschillende eisen stelde waaraan de papa volgens haar moest voldoen. Eén van de grote eisen is dat hij met haar moet communiceren. De papa ondernam al tientallen pogingen hiertoe (hij nam initiatieven voor gesprekken onder vier ogen, via verschillende bemiddelaars, via mail,…) en deze mislukten allemaal. De mama daagde of niet op, of ze verliet het gesprek meteen en als het dan al eens lukt om samen tot een akkoord te komen of afspraken te maken, komt de mama hier steevast op terug en stelt nieuwe eisen.

Omdat de kinderen blijven vast houden aan hun wens, vroegen ze gehoord te mogen worden door de rechter. Deze weigerde dit meermaals tot de kinderen dit vroegen via een eigen jeugdadvocaat. Beide kinderen herhaalden nog eens hun wens : “Ik wil even veel bij papa als bij mama zijn want dat is maar eerlijk.” Hun mama zei hen ondertussen letterlijk : “Als papa praat met mij, is week-week goed” waarna ze verschillende keren in bijzijn van de kinderen oog in oog stond met de papa en zei : “Ik wil met jou niet praten.” De rechter oordeelde op basis van wat de kinderen zeiden “ik wil even veel bij papa zijn als bij mama” dat de kinderen een loyaliteitsconflict hebben en dat de communicatie tussen de mama en papa niet goed verloopt waardoor co-ouderschap niet mogelijk is.

Ondertussen voeren mama en papa sedert begin dit jaar gesprekken en maken ze afspraken via mail zonder verwijten of dergelijke, maar toch blijft de mama beweren dat er totaal geen communicatie is met de papa. Ondertussen gebruikt de mama ook alles wat de kinderen vertellen over de papa, om hem in een uiterst slecht daglicht te zetten voor de rechter. Hij is slecht, zijn partner (ik dus) is slecht, zijn vrienden zijn slecht, ze vraagt aan de rechter dat overal een politioneel onderzoek gevoerd wordt : bij mij thuis, bij de papa thuis, bij zijn vrienden thuis,… noem maar op…

Het oudste kind sluit zich ondertussen op in zichzelf en het jongste kind wil nog eens praten met de rechter over de al honderden keren geuite wens.

Ondertussen bepaalt de mama de agenda van de kinderen, ongeacht of ze bij haar of bij de papa verblijven. De papa (en ik met hem) heeft geen keuze dan om akkoord te gaan hiermee want anders beweert de mama dat hij ruzie maakt…

Ik wil niemand aanvallen, ik wil niet dat de kinderen kant kiezen. Ik wil alleen komen tot wederzijds respect en afspraken waar we allemaal op kunnen rekenen en vooral : ik vraag zelf al jaren om echt te luisteren naar wat de kinderen te zeggen hebben zoals in de brief van de jongeren staat.

Wat is hier de oplossing ? Hoe komen we tot een voor iedereen leefbare situatie ?