Beste jongeren,

Op het moment dat ik dit schrijf is het november, het is koud buiten, maar er schijnt een waterig zonnetje. Ik ben net terug van boodschappen doen en heb kruidnootjes en sinterklaasschuimpjes in een grote snoeppot gedaan. Mijn zoons vinden die heerlijk, maar zullen er niets van eten. Ze willen namelijk geen contact meer met me. Dat vind ik ontzettend jammer, maar ik begrijp het wel. Het is ontzettend moeilijk als je vader heel verdrietig wordt als je naar je moeder gaat, zeker als hij ook nog eens niet zo heel gezond is en geen vrienden heeft. Tot een paar maanden geleden kwamen mijn jongens wel af en toe bij me, 2 keer per maand, maar ik maakte dan de fout om te vragen of ze wat vaker wilden komen en als ze dat niet wilden, kon ik mijn tranen soms niet tegenhouden. Ik was ook bang om te vertellen dat ik een vriend had, omdat ze al een paar bij me waren weggelopen als ik iets had gedaan dat ze niet leuk vonden, zoals mensen uitnodigen op mijn verjaardag waar hun vader ruzie mee heeft. De laatste keer dat ik ze zag heb ik toch verteld dat ik een vriend had en ik wilde hem ook aan ze voorstellen, maar ze zijn toen boos weggelopen naar hun vader. Mijn oudste zoon is nu 15 en mijn jongste is 14. Ik hoor van de ingeschakelde hulpverlener dat ze heel erg bang zijn om opnieuw teleurgesteld te worden. Ik bel ze 1x per week, en dan zeggen ze dat ze me niet willen spreken. Af en toe stuur ik een kaartje of een briefje, waarin ik vertel dat ik van ze hou en dat ik altijd zal zorgen dat ik een plek voor ze heb. Op dit moment denken ze dat ik die kaartjes stuur om hen schuldig te laten voelen, maar ik begrijp waarom ze doen wat ze doen. Ze willen gewoon niet hun papa in de steek laten, want het zijn ontzettend lieve en zorgzame kinderen. Er is voor hen geen mogelijkheid om contact met mij te hebben en tegelijk ook met hun papa te leven. Ik was bijna 25 jaar met hun papa getrouwd, als er iemand is die het begrijpt ben ik het. Hopelijk zal er binnenkort wel ruimte zijn voor contact, maar misschien duurt het nog jaren. Intussen wacht ik af en blijf bellen en kaartjes schrijven. Misschien zit één van jullie ook in zo’n soort situatie of heeft er in gezeten. Misschien denk je wel dat je papa of mama inderdaad niks om je geeft, omdat je niets meer van hem of haar hoort. Maar misschien heeft je papa of mama ook een pot met pepernoten en schuimpjes op tafel, net als ik, in de hoop dat jij langskomt om die op te eten.