Hallo,
Al sinds de scheiding, 7 jaar geleden heb ik het erg moeilijk. Onze zoon (nu net 12) woont sinds het begin bij mij. In het begin ging hij elke week naar zijn vader maar later hebben we dit omgezet naar om het weekend en elke woensdag omdat onze zoon het erg moeilijk had met het feit steeds te wisselen.
Hij zei wel eens; mama, ik heb het gevoel dat ik steeds aan het logeren ben. Dit raakte mij tot in het diepste van mijn hart. Papa heeft een eigen zaak en werkte altijd al erg veel…dus logischerwijs nam ik in grote lijnen de verzorging op mij.
Ook heeft papa veel verschillende relaties gehad, hierin heeft onze zoon zich steeds weer aan moeten passen.
Ook ik heb vrijwel direct na de scheiding een nieuwe relatie gekregen, nog steeds wonen wij samen en zijn we inmiddels erg aan elkaar gehecht. De kinderen noemen elkaar ook broer en zus en we wonen nog steeds in hetzelfde dorp. De afstand tot zijn vader is een km, dus hij gast vaak vanuit school eens langs of tijdens het buitenspelen oid. Alle familie en ook de meeste vrienden wonen hier.

Nu is het zo dat vader opnieuw sinds 1.5 jaar een nieuwe relatie heeft. Hier zijn tevens 2 zoons aanwezig…welke allebei een andere vader hebben en ook op hun manier veel moeite hebben met hun situatie.
Papa wil nu gaan samenwonen in en ommenabij het dorp waar de nieuwe vriendin vandaan komt.(35 km)
Onze zoon vindt het verschrikkelijk dat papa dus het ouderlijk huis verkoopt en verder weg gaat wonen.
Over het samenwonen zegt hij dat hij dat wel leuk vindt want dan is papa niet meer eenzaam.
Papa wil nu een co-ouderschap, week hier, week daar.
Straks gaat onze zoon naar de middelbare school…moet een baantje gaan zoeken…heeft hier zijn vrienden, familie, sport en herinneringen. …ik zie dit helemaal niet zitten. Hoe???
Ik heb altijd gezegd dat zijn papa de beste papa is…ik heb hem nooit bij zijn vader vandaan willen houden..nog steeds niet, maar net nu het allemaal wat rustiger en geaccepteerd is, komt dit.
Ook belemmering in schoolkeuze en vrije tijd.
Hij is nog maar 12 en ik ben bang dat hij alleen vanuit gevoel reageerd….het us gewoon eerlijk dat jullie mij 50/50 delen. Dat is qua gevoel ook zo….maar alle praktische zaken dan? En het gevoel weer een “zwervend” bestaan te hebben??

Ik kan nog veel meer schrijven maar hopelijk begrijpen jullie mijn situatie.
Iemand ervaring?? Hoor het heel graag. Dank jullie wel!