Sinds augustus 2013 ken ik mijn man en zijn 3 kinderen (nu 10, 14 en 17 jaar oud). Hij en zijn ex zijn sinds 2009 gescheiden.
De oudste dochter is meer een ‘papa’kind, zoals ze dat zelf zegt. Ze heeft tussen 2009 en juli 2016 meerdere maanden volledig bij haar vader gewoond, ze wilde/durfde niet naar haar moeder toe. De rechter heeft dit in 2012 gerespecteerd en haar de vrijheid gegeven om zelf te kiezen waar ze wilde wonen. Inmiddels gaat ze wel weer naar haar moeder toe, maar haar thuis is bij ons.
De jongste twee komen op donderdag na school bij ons en gaan op zondagavond weer naar hun moeder toe (tenzij wij dat weekend iets speciaals hebben, dan gaan ze vanaf ons naar school en na school op maandag naar hun moeder). Voor de jongste voelt dit nog steeds goed.
De middelste is qua kalenderleeftijd wel 14, maar qua ontwikkelingsleeftijd een jaar of 5. Ze kan niet lopen, maar is wel heel behendig in haar rolstoel. Ze heeft een verstandelijke en lichamelijke beperking. Hierdoor kan ze de gevolgen van haar woorden niet inschatten. Inmiddels zegt ze bij haar moeder te willen wonen. Soms omdat mijn man en ik ruzie hebben, maar ze kan vervolgens niet zeggen wanneer wij dan ruzie hebben. Wij vragen ons af of ze wel weet wat ruzie maken is. De laatste tijd zegt ze bij mama te willen wonen omdat ze daar kan leren lopen en mama veel spelletjes met haar doet. Onze mening is dat ze nooit zelfstandig zal kunnen leren lopen (haar kleine hersenen zijn kleiner als bij ons en haar benen zijn onvoldoende ontwikkeld om goed te kunnen leren lopen). Daarnaast vinden wij het zo zelfstandig mogelijk leren worden belangrijker dan de hele tijd spelletjes doen. Wij hebben het idee dat ze bij ons zelfstandiger kan zijn dan ze bij haar moeder kan/mag zijn. Bij ons kan ze bv. zelfstandig naar de wc, bij haar moeder moet er altijd iemand met haar meelopen. Ze mag daar bv. niet in haar rolstoel in de woonkamer (omdat de nieuwe vloerbedekking dan vuil kan worden), dus moet er altijd iemand bij haar zijn, zodat ze onder begeleiding kan ‘lopen’. Bij haar moeder wil ze wel lopen, maar bij ons wil ze dat niet. Bij ons wil ze wel in haar rolstoel zitten, bij haar moeder niet. Wij vinden het lastig dat ze zo in een loyaliteitsconflict komt. Nu heeft ze al meerdere keren tegen de voogden gezegd dat ze bij haar moeder wil wonen (we staan al sinds 2015 onder toezicht). Wij vragen ons echter sterk af of ze wel in kan zien wat daar de gevolgen van zijn (minder bij vader en je zussen minder zien bv.). Ook vragen wij ons af wat de invloed van moeder (en haar moeder) is op dit gebied.

Mijn vraag is in hoeverre een kind van 14 jaar oud met een ontwikkelingsleeftijd van een jaar 5 kan/mag zeggen wat ze zelf wil. Een kind van 5 vraag je immers ook niet waar ze wil wonen, maar een kind van 14 weer wel. Heeft iemand hier ervaring mee en/of tips voor ons?

Groeten Petra