Ik ben 3 jaar geleden gescheiden. Mijn dochter van 9 jaar heeft vaak woede aanvallen die steeds erger worden. Het valt mij op dat ze deze voornamelijk heeft in de week voor ze het lange weekend bij papa heeft. Om het minste geringste valt ze uit en zegt enorm lelijke en rakende dingen tegen mij (die ik maar even niet openbaar op internet zet maar waar iedereen zich een voorstelling van kan maken). Ook huilt ze vaak om de kleinste dingen en is ze down.
Verder heeft ze een paar keer aangegeven dat als ze bij papa is hij niet naar haar omkijkt. Ze heeft een tablet en tv en wat speelgoed en daar moet ze zich mee vermaken. Zelf aankleden en ontbijt maken en als ze niet op tijd klaar is voor ze ergens heen moet, dan heeft ze dus niets gegeten en gedronken. Zit ze te lang voor de tv dan heeft ze dus pech gehad. Ze moet alleen met het openbaar vervoer naar oma reizen als hij moet gaan werken, hij zet haar af bij de bus en dat is het dan (ze heeft geen telefoon mocht er iets zijn). Als hij wel de hele dag thuis is, is hij of met de telefoon bezig of bij anderen aan het buurten waarbij ze de keus heeft om mee te gaan of alleen thuis te blijven. Dit is wat mijn dochter verteld.
Als ze hem ziet en ook bij het afscheid nemen klampt ze zich altijd aan hem vast en zegt hij steevast met tranen in de ogen tot de volgende keer en na vakanties staat hij letterlijk te huilen in de deuropening… Ze smeekt hem bijna om haar wel tussentijds te bellen wat hij dan heel soms ook doet. Ze mist hem ook zegt ze als ze door de week bij mij is.
Ik vind het zo tegenstrijdig allemaal, hoe het er werkelijk aan toegaat weet ik niet, bovenstaande is puur hetgeen wat ze verteld als ze in de auto zit naar mij toe. Die woede aanvallen met echt gerichte dingen tegen mij, is dit een frustratie dat ze naar haar vader moet? Of meer een frustratie dat ze wil dat haar vader meer met haar doet? Ze wil er niet over praten tegen mij. Ik kan me wel voorstellen dat hij meer met de telefoon bezig is dan met haar, dat deed hij voor de scheiding ook al: dag en nacht achter de pc en niets anders. Maar toch staat hij huilend daar als hij afscheid moet nemen…
Ik heb al geprobeerd met haar vader te praten erover maar dat heeft geen zin, dominante man en bij hem zijn geen problemen alles ligt aan mij en haar buien en verdriet is mijn schuld want ik moest persé scheiden…
Misschien een wat lang verhaal, maar ik weet gewoon even niet wat ik nu met de situatie moet doen en hoe ik haar door de woede buien heen kan helpen. De dingen die ze dan zegt zijn echt niet leuk meer.