Mei 2016 heb ik besloten om te scheiden van mijn vrouw. Deze beslissing valt heel zwaar voor ons allebei. We hebben een dochter van 6 jaar. Ik vond het verschrikkelijk zwaar om de beslissing kenbaar te maken, en meteen te vertrekken uit ons huis. Angst om ons dochtertje minder te zien was daar een van de redenen van. Uiteindelijk had ik een paar maanden later woonruimte en ben ik vertrokken. We hebben zo goed mogelijk afspraken gemaakt voor de opvang van onze dochter. Dat is fijn. Maar ik merk dat er bij haar veel in haar hoofdje om gaat. Bij mij komt dat er niet altijd uit. Ze praat liever niet, naar wordt vrij snel boos. Bij haar moeder lukt dat soms beter endat maakt me nog onzekerder dan ik al ben over mijn eigen kunnen als vader. Ik vind zelf dat ik door het vuur ga voor haar… Ik ben eigenlijk op zoek naar tips om haar een betere uitlaatklep te bieden voor haar gevoelens. Ze is graag bij me, zit graag op schoot, voorlezen en film kijken. Lekker tegen elkaar aan. Fijn. Maar dat laatste stapje en haar de mogelijkheid te geven om ook bij mij haar zorgen te uiten, het lijkt me niet te lukken. Tips? Ik hoor het heel erg graag.

Groeten van een (bijna) wanhopige en onzekere vader.