Mijn oudste dochter wil haar vader niet meer zien omdat hij zo weinig betrokken is bij haar leven. Tussen de bezoekregeling heeft hij nauwelijks aandacht voor haar, als ze moeite heeft om zich aan te passen aan zijn nieuwe leven (ze heeft autisme) scheldt hij haar uit en brengt haar naar mij. Ze is alleen welkom als ze zich ‘gedraagt’ en dat betekent niet zeggen wat ze zelf voelt en vindt. Als ze dat toch doet verwijt hij mij dat ik haar tegen hem opstook. Ook toen ze aangaf dat ze zo’n moeite heeft met de scheiding en hem mist, als ze hem zo weinig ziet (dus ze was niet boos) moest ze ‘niet zo zielig doen, ineens’….. De middelste dochter heeft 1x tegen hem gezegd dat ze het niet zo fijn vond dat nieuwe vriendin er altijd bij was als zij bij hem was, omdat ze hem maar zo weinig ziet. Hij was furieus en heeft gezegd dat ze nu hij.’ eindelijk gelukkig was’ hem zijn geluk. niet gunde. Ze zegt nu nergens meer iets over en accepteert, itt tot haar zus, dat hij tussen de weekenden dat ze daar is, haar totaal negeert. Haar eindexamen, aanmelding nieuwe school, stages, hij vraagt nergens naar, verzet steeds weekenden zodat ze m nog langer niet ziet, kortom de afstand wordt alsmaar groter terwijl zij zich dus wel ‘netjes gedraagt’. De jongste probeert iedere avond te bellen maar steeds verzet hij de tijden zodat ze de hele dag zenuwachtig mijn telefoon checkt of er iets veranderd is. Ook heeft hij, ondanks het ouderschapsplan, alle paas-, mei-, herfst-, en carnavalsvakanties gecanceled zodat ze hem nu dus nog maar heel weinig kan zien. In de weekenden dat ze daar wel is gaat hij alleen boodschappen met haar halen, verder ondernemen ze niks, hij zit achter tv, computer of mobiel en zij speelt alleen. Ze durft niks te zeggen (ze heeft hier al enkele keren om hulp gevraagd, maar jullie adviseren altijd met haar vader te gaan praten en dat durft ze dus niet omdat hij, toen haar zussen dat probeerden, ze zag dat hij de ene naar mij terugbracht en op de ander heel boos werd omdat ze hem zijn geluk niet gunde).
Ik probeer me, zoals jullie adviseren, overal buiten te houden en hem niet af te vallen, maar. ik vind t heel moeilijk en verdrietig dat ze dan niemand hebben om hun verdriet, boosheid en pijn naar te uiten. Ik kan alleen masr zeggen dat ik zie dat ze t moeilijk hebben en ze troosten, maar de situatie blijft gewoon hetzelfde en ze raken hun vader steeds meer kwijt zonder reden of aanleiding. Hij lijkt ze wel gewoon te vergeten als ze uit beeld zijn.
Ik heb natuurlijk al talloze gesprekken met hem gehad maar ook ik gun hem zijn geluk niet, ben jsloers en wil zijn kinderen van hem afpakken, in zijn ogen. Terwijl ik, als dat mijn doel zou zijn, ik beter geen gesprekken met hem hierover kan hebben want zonder mijn inmenging zouden ze ws nooit meer bij hem komen. Door mij hoort hij nog iets over en vsn hen en is er een bezoekregeling.
Ik word hier wel echt wanhopig van. Hoe gaat hij nu toch inzien hoeveel pijn hij zijn kinderen doet met dit gedrag? Het lijkt wel of alle gescheiden vaders hun kinderen missen en meer tijd met ze door willen brengen en mijn kinderen nu net n vader hebben getroffen die dat niet wil….. What to do???