10 jaar terug ben ik gescheiden wegens zijn nieuwe liefde. Paar nieuwe liefdes later is hij getrouwd en samen kregen ze nog een kindje. Nu de kinderen pubers zijn ( 14 + ) hebben ze geen zin meer om naar hun vader te gaan . Mijn oudste gaat al niet meer de ” verplichte” weekenden en de andere twee hebben laten weten ook geen zin meer te hebben Er is geen klik met zijn vrouw en de kleine daar krijgt veel aandacht van hun vader. De kinderen mogen ook niet mee op vakantie want dat is te duur. Ondertussen worden er wel vakantiefoto’s online gedeeld met de kinderen. Elke keer als het papa weekend is zijn de jongens op donderdag al verdrietig en gestressd en ze komen dan zondag van slag thuis en dit duurt ook een paar dagen voor het over is. Ik heb al een keer aan de bel getrokken en na een interventie van maatschappelijk werk ging het even wat beter maar voor korte duur. Het is dus niet dat ze geen contact meer willen maar dat ze niet verplicht zijn om te MOETEN gaan. Zelf heb ik al die tijd geen partner gehad. Ik zit er erg mee en het maakt me erg verdrietig dat ze zich niet thuis voelen daar. Ze hebben het gevoel dat ze op visite zijn. Zelf heb ik wederom aan de bel getrokken en via maatschappelijk werk komt er weer een gesprek met de jongens en hun vader. Dit hele gebeuren zorgt voor bijzonder veel slapeloze nachten bij mij en dat ik me echt beetje ziek voel ervan. Als ik er wat van zeg ben ik een jaloerse ex .. als ik niks zeg val ik mijn kinderen af. Ik heb het lang volgehouden dat ze MOESTEN gaan maar ik kan het niet meer opbrengen. Ze worden groter en hebben steeds meer hun eigen leven. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet…